Το WE μιλά με τους ανθρώπους πίσω από τους αριθμούς της
μακροχρόνιας ανεργίας. Οι πενηντάρηδες που έκαναν 'επάγγελμα' την
αναζήτηση εργασίας και η λάθος συνταγή ενός κράτους που αφήνει ένα
κομμάτι του ενεργού του πληθυσμού να 'σαπίζει'.
«Όλοι μιλάνε για την ανεργία των νέων, έχεις ακούσει να
μιλάει κανείς για την ανεργία των πενηντάρηδων; Αυτό είναι το μεγάλο μου
παράπονο. Είναι σαν να μην υπάρχουμε. Νιώθω ότι βρίσκομαι στη ζώνη του
λυκόφωτος», μου λέει ο Σπύρος Βούλγαρης, 55 ετών και άνεργος τα
τελευταία 5 χρόνια.
Η ζωή του άλλαξε ριζικά όταν έκλεισε η εταιρία εκδόσεων όπου
εργαζόταν επί μία εικοσαετία. Η (μάταιη) αναζήτηση εργασίας έγινε η νέα
του εργασία και οι εφιάλτες πήραν συγκεκριμένη μορφή. Για το ελληνικό
κράτος, όμως, ο κύριος Σπύρος είναι ακόμα ένας από τους 1.180.141
ανέργους που κατέγραψε η ΕΛΣΤΑΤ στην τελευταία της τριμηνιαία έκθεση και
δεν ανήκει καν στην πλειοψηφία. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι
άνεργοι της χώρας, περίπου 8 στους 10, είναι νέοι έως 29 ετών. Η
πενηντάρηδες όμως κατέχουν μια άλλη θλιβερή πρωτιά, αυτή της
μακροχρόνιας ανεργίας, καθώς αποτελούν το 93,6% των «παλαιών» ανέργων.
Με άλλα λόγια, αν μείνεις άνεργος στα 50, εξαιρετικά δύσκολα θα
ξαναβρείς δουλειά. Πολύ πιθανό να μην συμπληρώσεις ποτέ τα ένσημα για να
βγεις στη σύνταξη. Αλλά ας πούμε ότι τα έχεις ήδη.
