Εθνικισμός και πατριωτισμός

Στη Μακεδονική Δημοκρατία ανεγείρονται κτήρια μπαρόκ, γιατί «ένας Μακεδόνας εφηύρε τον ρυθμό». Αγάλματα του Αλεξάνδρου, της Κλεοπάτρας, του Σαμουήλ, του Κυρίλλου και του Μεθοδίου λένε στους διαβάτες ότι ήσαν Μακεδόνες, όχι Έλληνες ή Βούλγαροι. Αυτά είναι αποτελέσματα μιας εθνικιστικής κυβέρνησης. Έχουμε όμως εθνικιστικά φαινόμενα που προκαλούν γέλιο και στο δικό μας κράτος. Π.χ., οι λέξεις «Πασαλιμάνι» και «Τουρκολίμανο», που χρησιμοποιούν οι Πειραιώτες, επισήμως δεν υπάρχουν, υπάρχουν μόνο οι λέξεις «Ζέα» και «Μικρολίμανο». Έτσι ο εθνικισμός γελοιοποιεί τη χώρα που υποτίθεται ότι λατρεύει.

Ο δεκάλογος του καλού πατριώτη

     Ο πατριωτισμός ως θεωρία είναι ωραίος, ανυψωτικός, ενίοτε σχεδόν λυτρωτικός. Ο πατριωτισμός ως πρακτική, ειδικά στη χώρα μας και ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι ότι του φανεί του Λολοστεφανή. Αμόρφωτα παιδάκια με ξυρισμένα κεφάλια, άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης που όταν δε βρίσκονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, ντύνονται Ζορό και τραγουδάνε το νταλκά τους στα σκυλάδικα, πολιτικοί αρχηγοί που πολιτεύονται με την Παναγία στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, δημοσιογράφοι που έχουν κάνει σκοπό της ζωής να βρίσκουν κάθε μέρα και από μια καινούργια βρισιά για τη Μέρκελ, ρασοφόροι ιεροκήρυκες του μίσους, φασίστες, ρατσιστές, ξιπασμένα ρεμάλια, ένας ολόκληρος συρφετός ανοησίας. Να ποιοι θεωρούνται σήμερα πατριώτες! Και σα να μη φτάνει αυτό, οι ίδιοι άνθρωποι, εφόσον ο πατριωτισμός αποτελεί κτήμα τους, μετράνε όλους τους υπόλοιπους με τα δικά τους στάνταρ βλακείας. Αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι με τους άλλους. Δηλαδή είσαι μειοδότης, προδότης, δοσίλογος, φερέφωνο των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ, ή ...Αλβανός!