Περί προδοσίας

Δεξιά και πατριωτισμός είναι έννοιες ταυτόσημες. Το δήλωσε με έμφαση ο αρχηγός της την Τρίτη στη Βουλή: «Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό της Νέας Δημοκρατίας». Μάλιστα. Προκύπτει ωστόσο το ερώτημα: Αυτή δικαιούται να αμφισβητεί τον πατριωτισμό των άλλων; Φυσικά. Είναι από τους ιδιοκτήτες της χώρας και μπορεί να μοιράζει τίτλους και αφορισμούς.

Ο πατριωτισμός... του κεφαλαίου

Παρακολουθώ, όπως πολλοί αυτό τον καιρό, τη συζήτηση και τις μεγάλες κουβέντες που ακούγονται για τη γνωστή υπόθεση με τα εκπαιδευτικά σεμινάρια του ΔΝΤ σε δημοσιογράφους και για άλλες πρακτικές των μνημονιακών «θεσμών» επηρεασμού της ελληνικής κοινωνίας μέσω των ΜΜΕ.

Ειλικρινά και παρά τη σοβαρότητα τέτοιων, όντως υπαρκτών, μεθοδεύσεων χειραγώγησης των πολιτών, με πιάνουν τα γέλια. Όχι γιατί δεν πιστεύω ότι το ΔΝΤ και οι άλλοι «θεσμοί» δεν διαθέτουν άφθονα κονδύλια και μηχανισμούς δημοσίων σχέσεων για να «λαδώσουν» ΜΜΕ και δημοσιογράφους στην Ελλάδα και αλλού, αλλά γιατί χθες ο κ. Στουρνάρας δημοσιοποίησε την έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος που διοικεί και στην οποία έκθεση (140 σελίδων) σερβίρει αμάσητη όλη τη γραμμή του ΔΝΤ και των πιο άθλιων μνημονιακών κύκλων του εξωτερικού και του εσωτερικού.

Εθνικισμός και πατριωτισμός

Στη Μακεδονική Δημοκρατία ανεγείρονται κτήρια μπαρόκ, γιατί «ένας Μακεδόνας εφηύρε τον ρυθμό». Αγάλματα του Αλεξάνδρου, της Κλεοπάτρας, του Σαμουήλ, του Κυρίλλου και του Μεθοδίου λένε στους διαβάτες ότι ήσαν Μακεδόνες, όχι Έλληνες ή Βούλγαροι. Αυτά είναι αποτελέσματα μιας εθνικιστικής κυβέρνησης. Έχουμε όμως εθνικιστικά φαινόμενα που προκαλούν γέλιο και στο δικό μας κράτος. Π.χ., οι λέξεις «Πασαλιμάνι» και «Τουρκολίμανο», που χρησιμοποιούν οι Πειραιώτες, επισήμως δεν υπάρχουν, υπάρχουν μόνο οι λέξεις «Ζέα» και «Μικρολίμανο». Έτσι ο εθνικισμός γελοιοποιεί τη χώρα που υποτίθεται ότι λατρεύει.

Ο εκβιασμός δεν είναι πατριωτισμός

Αυτό το ρημάδι το «πατριωτικό καθήκον», το οποίο ανέσυρε χθες ο Γιάννης Στουρνάρας για να δικαιολογήσει τον εκβιασμό προς τα ασφαλιστικά ταμεία και όλους τους υπόλοιπους κατόχους ομολόγων στο εσωτερικό, δεν είναι δικό του εφεύρημα.

Ο δεκάλογος του καλού πατριώτη

     Ο πατριωτισμός ως θεωρία είναι ωραίος, ανυψωτικός, ενίοτε σχεδόν λυτρωτικός. Ο πατριωτισμός ως πρακτική, ειδικά στη χώρα μας και ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι ότι του φανεί του Λολοστεφανή. Αμόρφωτα παιδάκια με ξυρισμένα κεφάλια, άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης που όταν δε βρίσκονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, ντύνονται Ζορό και τραγουδάνε το νταλκά τους στα σκυλάδικα, πολιτικοί αρχηγοί που πολιτεύονται με την Παναγία στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, δημοσιογράφοι που έχουν κάνει σκοπό της ζωής να βρίσκουν κάθε μέρα και από μια καινούργια βρισιά για τη Μέρκελ, ρασοφόροι ιεροκήρυκες του μίσους, φασίστες, ρατσιστές, ξιπασμένα ρεμάλια, ένας ολόκληρος συρφετός ανοησίας. Να ποιοι θεωρούνται σήμερα πατριώτες! Και σα να μη φτάνει αυτό, οι ίδιοι άνθρωποι, εφόσον ο πατριωτισμός αποτελεί κτήμα τους, μετράνε όλους τους υπόλοιπους με τα δικά τους στάνταρ βλακείας. Αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι με τους άλλους. Δηλαδή είσαι μειοδότης, προδότης, δοσίλογος, φερέφωνο των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ, ή ...Αλβανός!