Η Ν.Δ. ως ζωντανός οργανισμός-βασικός εκφραστής του
συντηρητισμού στη Μεταπολίτευση, διαχρονικά πατούσε σε δυο, συχνά
αλληλοσυγκρουόμενες, βάρκες. Στον κοινωνικό συντηρητισμό του
«πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και στην ορθοδοξία της ελεύθερης αγοράς
(οικονομικός φιλελευθερισμός).
Ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες προτιμήσεις της εκλογικής πελατείας,
έδινε έμφαση πότε στο ένα και πότε στο άλλο πρόσωπο του θεού Ιανού. Το
αξιοπερίεργο, πάντως, είναι ότι στην ελληνική μεταπολιτευτική σκηνή
σχεδόν πάντοτε υπήρχαν κόμματα της Άκρο- και Κεντρο- δεξιάς που
εξέφραζαν με μεγαλύτερη θέρμη και ειλικρίνεια τους δυο αυτούς
ιδεολογικούς άξονες (κοινωνική υπερδομή και οικονομική υποδομή με
μαρξιστικούς όρους).
Το μικροαστικά συντηρητικό «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» εκφραζόταν
πιο πιστά και δυναμικά από δυνάμεις της άκρας ή της λαϊκίστικης Δεξιάς,
όπως η ΠΟΛ.ΑΝ του Σαμαρά, το ΛΑ.ΟΣ. του Καρατζαφέρη ή οι ΑΝ.ΕΛΛ. του
Καμμένου.
