Η έκφραση «α ρε, μνημόνια που μας χρειάζονται» εμφανίζεται ενοχλητικά
συχνά τελευταίως και μάλιστα από όλο το πολιτικό φάσμα. Από δεξιούς,
κεντρώους, εκσυχρονιστές, νεοφιλελεύθερους, αριστερούς ή όπως αλλιώς
αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας. Και εμφανίζεται σε σχετικά και άσχετα
θέματα, ως το απόλυτο τιμωρητικό μέσο, κάτι σαν θεία δίκη για ανθρώπους
που δεν αξίζουν τίποτα καλύτερο.
Είναι ένας αφορισμός, μια κατάρα που ξεκίνησε από τις πρώτες μόλις μέρες
του πρώτου μνημονίου και συνεχίστηκε αδιαλείπτως έως και τις μέρες μας.
Το παράδοξο είναι ότι δεν εκφράζεται μόνο απ’ αυτούς που θεωρούν το
μνημόνιο ως την ενδεδειγμένη συνταγή για την ανάκαμψη της χώρας, αλλά
και από ανθρώπους που πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο.
