Άπλωνα τα φρεσκοπλυμένα ρούχα
της κόρης μου. Μου είχε παραγγείλει από χθες να βάλω στο πλυντήριο «για
να τα έχω έτοιμα αύριο» το πουά φορεματάκι της, την μπλούζα με τους
παπαγάλους, την άλλη με το σκυλάκι, το κίτρινο φανελάκι, τις ροζ κάλτσες
και το λουλουδάτο κολάν.
Με έπιασαν τα κλάματα. Το μυαλό μου σχημάτισε την εικόνα της μητέρας
από τη Θεσσαλονίκη, που έχασε με τόσο φρικτό τρόπο το κοριτσάκι από τα
χέρια του ίδιου του συζύγου της και πατέρα των παιδιών της.
Φαντάστηκα ότι και αυτή μπορεί να είχε την ίδια παραγγελία από την
7χρονη κόρη της. Είχε πλύνει το αγαπημένο της φόρεμα και όταν θα
γυρνούσε από τη δουλειά, θα το άπλωνε για να στεγνώσει και να το έχει
έτοιμο «για αύριο».
