Σφοδρή επίθεση αγέλης αδέσποτων σκυλιών σε παιδί στα Γιαννιτσά

Πριν από λίγο, απόγευμα Παρασκευής 10 Απριλίου 2020, υπήρξα μάρτυρας σφοδρής επίθεσης πολυπληθούς αγέλης αδέσποτων σκυλιών σε παιδί στα Γιαννιτσά.

Το παιδί δεν βιάστηκε, οι γονείς όμως σίγουρα

Ένα ανθρώπινο δράμα όπως ο θάνατος ενός βρέφους με καταγωγή από τη Συρία αποτέλεσαν το ιδανικό σενάριο για μια ρατσιστική στοχοποίηση που βασίστηκε σε μια ανεκδιήγητη συμπεριφορά ενός ιατροδικαστή και ασφαλώς τη συνδρομή των πάντα πρόθυμων ΜΜΕ.

Πώς να καλλιεργήσετε την αυτοεκτίμηση στο παιδί, από την πρώτη μέρα της ζωής του

Το παιδί έρχεται στον κόσμο με άγραφη, καθαρή την πλάκα του και η αίσθηση της αξίας και της εκτίμησης είναι ένα υποπροϊόν της μεταχείρισής του από τους μεγάλους.

Οι ενήλικοι ίσως να μην αντιλαμβάνονται ότι ο τρόπος με τον οποίο πιάνουν ένα παιδί μπορεί να συμβάλλει στην αυτοεκτίμησή του. Τα παιδιά μαθαίνουν να εκτιμούν τον εαυτό τους από τις φωνές που ακούνε, από τις εκφράσεις των ματιών των μεγάλων που τα κρατάνε στην αγκαλιά τους, από το μυϊκό τόνο της αγκαλιάς που τα κρατάει, από τον τρόπο που οι μεγάλοι ανταποκρίνονται στα κλάματά τους.

Αν το μωρό μπορούσε να μιλήσει, θα έλεγε: «Μ’ αγαπούν», «κανείς δε με προσέχει, αισθάνομαι απόρριψη, αισθάνομαι μοναξιά», «είμαι πολυ σημαντικό», «δε μου δίνουν σημασία. Είμαι φόρτωμα για τους άλλους». Όλα αυτά είναι προάγγελοι για τα κατοπινά μηνύματα, τα σχετικά με την αυτοεκτίμησή του.

Falling Letters: Στο μυαλό ενός παιδιού με ελλειματική προσοχή

To animation «Falling Letters» του Σουηδού σκηνοθέτη Erik Rosenlund αναπαριστά μια μέρα από τη ζωή ενός παιδιού με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής, από τους μικρούς αγώνες που δίνει στο σχολείο μέχρι τους δεκάδες τρόπους που η προσοχή του αποσπάται στην κοινωνική του ζωή. Ιδιαίτερη σημασία αξίζει να δοθεί στην επιλογή του δημιουργού να καταδείξει την τεράστια σημασία της βοήθειας και την υποστήριξης από τους γονείς.

Ελλείψεις μητέρων παιδεύσουσι τέκνα

Η γέννηση μας – ή καλύτερα η σύλληψη μας – αποτελεί μια ψυχική συνομιλία τριών γενεών.  Είναι η συνάντηση της εγκύου γυναίκας με τη μητέρα της (το πώς δηλαδή έχει βιώσει και έχει αποθηκεύσει μέσα της τη μητέρα των παιδικών της χρόνων), η συνάντηση με τον ίδιο της τον εαυτό (το πώς βιώνει η ίδια το ρόλο της ως μητέρα) και η συνάντηση με το παιδί που κυοφορεί ή έχει γεννήσει.

Συναισθηματικές ελλείψεις, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, απώλειες, στερήσεις, απογοητεύσεις, αποτελούν το ακατέργαστο υλικό  πάνω στο οποίο σμιλεύεται η προσωπική ιστορία του καθενός η οποία εκχωρείται ασυνείδητα από τη μητέρα στο παιδί  και αυτό με τη σειρά του ως μελλοντικός ενήλικας στους δικούς του απογόνους.

Πρέπει ο γονέας να παρακολουθεί την προπόνηση του παιδιού του;

Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους τα παιδιά εισέρχονται και παραμένουν στον αθλητισμό είναι «για να με βλέπουν οι γονείς μου». Να βλέπουν το παιδί-αθλητή να προσπαθεί, να κουράζεται, να χαίρεται και να διασκεδάζει.

Αποτελεί εν τέλει «διασκέδαση» για τα παιδιά η συχνή παρουσία των γονέων στην προπόνηση; Για τους προπονητές «Όχι», για τους γονείς αποτελεί επιθυμία τους να παρακολουθούν τα παιδιά να «αγωνίζονται».

Η «επίδραση» της παρουσίας των γονέων στην προπόνηση περιλαμβάνει μια σειρά από ειδικές συνθήκες.

Τα λάθη που κάνουμε όταν το παιδί δεν ακούει

Ένα παιδί που ωρύεται, που κλαίει, που φωνάζει και που δεν σταματάει μέχρι να γίνει το δικό του μπορεί εύκολα να παρομοιαστεί με έναν μαινόμενο (αλλά πολύ πιο όμορφο και χαριτωμένο) ταύρο. Εκείνη τη στιγμή, εμείς, απελπισμένοι και εξαντλημένοι, μπορεί να πέσουμε σε αυτοσχέδιες παγίδες και, αντί να καταφέρουμε να κάνουμε το παιδί να συνετιστεί, στην πραγματικότητα, κάνουμε το αντίθετο. Ποια είναι, λοιπόν, τα λάθη που κάνουμε όταν προσπαθούμε να κάνουμε τα μικρά μας να μας ακούσουν;

Μεγαλώνοντας με έναν απόμακρο πατέρα

«Ήσουν πάντα απών. Για να είμαι πιο ακριβής ήσουν πάντα ένας «παρών- απών». Παρών ως φυσική παρουσία αλλά απών ως προς τη μεταξύ μας σχέση. Συναισθηματικά δεν ήσουν ποτέ εδώ… καμία επικοινωνία, καμία κατανόηση, καμία ενσυναίσθηση, καμία σχέση».

Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνουμε με έναν συναισθηματικά απόμακρο πατέρα; Και το πιο δύσκολο από όλα είναι ότι ενώ είναι «παρών» δεν μπορείς να του κάνεις τα παράπονα που έχεις γιατί ξέρεις ότι δεν πρόκειται να τα ακούσει και δεν μπορεί να σε κατανοήσει. Είναι σαν να έχεις σχέση με ένα φάντασμα, από το οποίο δεν μπορείς να απαλλαγείς καθώς δεν είναι δυνατό να ξεφύγεις από ένα μη υπαρκτό στη ζωή σου πρόσωπο. Πάντα θα υπάρχει και πάντα θα νιώθεις ότι σε στοιχειώνει αυτή η σχέση, χωρίς να προχωρά και να εξελίσσεται.

Ο πατέρας στον καιρό της κρίσης

Πώς διαμορφώνεται ο ρόλος του και πώς επηρεάζει την συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού του; 

Ποιος είναι ο ρόλος του πατέρα στην οικογένεια σήμερα; Πώς έχει διαμορφωθεί η θέση του στον μικρόκοσμο του σπιτιού; Αυτά και άλλα ερωτήματα προκύπτουν σε συνδυασμό με τη νέα οικονομική πραγματικότητα, που έχει πλήξει χιλιάδες νοικοκυριά σε όλη τη χώρα.

Ένα μεγάλο ποσοστό εργαζόμενων άνω των 30 ετών διατηρούν δύο εργασίες για να αντεπεξέλθουν οικονομικά στις υποχρεώσεις τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν πίσω τους οικογένειες. Το συμπέρασμα είναι πως οι άντρες λείπουν πολλές ώρες από την οικογένεια τους και δεν είναι όσο θέλουν αλλά και όσο πρέπει παρόντες στην εξέλιξη και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.

Η Ευρώπη Ευθυμιάδου, εθελόντρια ψυχολόγος  στη Γραμμή 11525 και το Συμβουλευτικό Κέντρο για γονείς, παιδιά και εφήβους του Μαζί για το Παιδί, αναλύει  και επισημαίνει τον ρόλο του πατέρα στην συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Διαβάστε το άρθρο της για το πόσο καθοριστική μπορεί να είναι η απουσία του πατέρα από τη καθημερινότητα του παιδιού του…

Ισραηλινή νοσοκόμα θηλάζει ορφανό μωρό Παλαιστινίων

Η συγκινητική αυτή ιστορία έλαβε χώρα τα μεσάνυχτα της περασμένης Παρασκευής, 2 Ιουνίου, όταν η 34χρονη Όλα εφημέρευε στο νοσοκομείο «Χαντάσα» στην Ιερουσαλήμ.

Κάποια στιγμή καταφθάνει στο νοσοκομείο ένα ασθενοφόρο με μία οικογένεια που είχε χτυπήσει σοβαρά με το αυτοκίνητό της σε τροχαίο. Πρόκειται για Άραβες της Χεβρώνας.

Ο πατέρας πεθαίνει λίγα λεπτά αφότου διακομίσθηκε στο νοσοκομείο. Η μητέρα, η οποία δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας, φέρει σοβαρά κρανιοεγκεφαλικά τραύματα και η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο.

Ιατρική πρωτιά της Κούβας: Εξάλειψε την μετάδοση επικίνδυνων ιών από τη μητέρα στο παιδί

Είναι γνωστές και πολλές οι επιτυχίες της Κούβας στην Ιατρική. Η πιο πρόσφατη είναι η νίκη της στην μετάδοση του ιού HIV, του AIDS και της σύφιλης.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας  όπως είναι γνωστό έχει κηρύξει την Κούβα την πρώτη χώρα στον κόσμο που εξάλειψε την μετάδοση αυτών των μολυσματικών ασθενειών  από την εγκυμονούσα μητέρα στο έμβρυο. 

4η Ομιλία στα Γιαννιτσά με θέμα: «Οι πρώτες σχέσεις του παιδιού και η ενήλικη ζωή του»

Τη Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017 ώρα 18:00 - 20:00 στο Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών (Αίθουσα Κέντρου Πληροφόρησης Νέων) θα πραγματοποιηθεί ομιλία με θέμα: «Οι πρώτες σχέσεις του παιδιού και η ενήλικη ζωή του» με εισηγητή τον κ. Χρήστο Τραμποσίνη Ψυχολόγο, Στέλεχος του Κέντρου Πρόληψης Ν. Πέλλας «Όραμα».

Άλλο λέει ο μπαμπάς και άλλο η μαμά

Το ζήτημα της πειθαρχίας και της επιβολής ορίων στο παιδί μας είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην παιδεία που θέλουμε να του δώσουμε. Όλοι όσοι έχουν παιδιά αναγνωρίζουν την δυσκολία να επιβάλουν σε αυτά την πειθαρχία που απαιτείται σε κάποια ζητήματα. Πόσο πιο δύσκολη μπορεί να γίνει η προσπάθεια αυτή όταν οι γονείς έχουν διαφορετική άποψη για την παιδαγωγική μέθοδο που πρέπει να ακολουθήσουν ως γονείς; Συχνά παρατηρείται να υπάρχουν αντίθετες απόψεις πάνω στο θέμα του πώς πρέπει να συμπεριφερθούν απέναντι στο παιδί τους.

«Παιδί είναι – δεν καταλαβαίνει». Τι καταλαβαίνουν τελικά τα παιδιά και τι κάνουμε εμείς γι' αυτό;

Πόσο αντιφατικοί είμαστε αλήθεια εμείς οι γονείς! Από τη μια λέμε «παιδί είναι – δεν καταλαβαίνει» και από την άλλη «τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα». Τι ισχύει τελικά;

Στην ερώτηση τι καταλαβαίνει ένα παιδί, η απάντηση είναι «εξαρτάται». Εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού, τον χαρακτήρα του και το θέμα. ‘Αλλα πράγματα μπορεί να κατανοήσει ένα παιδάκι 4 ετών και άλλα ένας έφηβος 11 χρονών.

Ωστόσο, έχει διαπιστωθεί σε σχετικές έρευνες ότι οι γονείς σπάνια μπορούν να προβλέψουν σωστά τι θα καταλάβει το παιδί τους σε μια συγκεκριμένη περίσταση. Φαίνεται πως συχνά οι γονείς είναι τόσο κοντά, τόσο «ταυτισμένοι» με το παιδί τους που δεν καταφέρνουν να το δουν σαν ξεχωριστό άτομο. ‘Ετσι, δεν αξιολογούν πάντα σωστά τις αντιληπτικές του δυνατότητες και δυσκολεύονται να προβλέψουν τι θα αντιληφθεί το παιδί τους για ένα ζήτημα.

Η επιστροφή στο σχολείο είναι μεγάλο μανίκι

Για το παιδί, την μάνα και, περισσότερο από όλους, τον τίμιο, φιλότιμο -και, ας μην κρυβόμαστε, ολίγον εγωιστή- μπαμπά.

Ρε μάνα, έτσι ήμουν και εγώ πιτσιρικάς; Αν ναι, σου ζητώ μεταχρονολογημένα συγνώμη'. Αυτό γύρισα και είπα απελπισμένος στην μητέρα μου, στην οποία σπάνια λέω καλό λόγο, έχοντας υποστεί πέντε εβδομάδες πρωινών βασανιστηρίων.

Κλάμα. Απέραντο κλάμα. Και γκρίνια. Απύθμενη γκρίνια. Και συζητήσεις, ατέλειωτες συζητήσεις -με την 5χρονη κόρη μου- για το ποιος είναι ο λόγος που πηγαίνει σχολείο. Για το γιατί πρέπει να κάνει καθημερινά κάτι που δεν της αρέσει. Για το λόγο που φύγαμε από το εξοχικό και σταμάτησαν οι διακοπές της.

Χαρίζεται ποδήλατο!

Χαρίζεται μεταχειρισμένο ποδήλατο σε άριστη κατάσταση σε κάποιο παιδί που το έχει ανάγκη. Η πρωτοβουλία αλληλεγγύης σε αναξιοπαθή συμπολίτη μας, ανήκει σε συνδημότη μας που μου ζήτησε ευγενικά να κρατηθεί η ανωνυμία του. Μια χειρονομία που προφανώς δεν είναι μεγάλου οικονομικού κόστους, αλλά σίγουρα είναι μια αξιέπαινη πράξη πολιτισμού και μεγάλης ανθρωπιστικής αξίας!

Η υλική ανταμοιβή – «Και αν το κάνω τι θα κερδίσω;»

Η μητέρα του Γιωργάκη παρακαλάει το παιδί της να τη βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού γιατί τον τελευταίο καιρό εργάζεται πολλές ώρες και δεν προλαβαίνει. Η απάντηση του Γιωργάκη: «Kαι αν το κάνω, τι θα κερδίσω;». Η μητέρα αν και στην αρχή φαίνεται να τα χάνει για λίγο, υποκύπτει λέγοντας: «Γυρνώντας από τη δουλειά θα σου πάρω το παιχνίδι που σου υποσχέθηκα».

Στο παραπάνω παράδειγμα, φαίνεται ο τρόπος που σκέφτεται η μητέρα για να πείσει το παιδί της να τη βοηθήσει σε κάτι (εκμεταλλεύεται το δώρο), όπως επίσης φαίνεται και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το παιδί τη συνεισφορά του στην οικογένεια. Σκεφτείτε για λίγο τι είναι αυτό που διδάσκει η συμπεριφορά της μητέρας στο παιδί (όταν βοηθάω στο σπίτι παίρνω κάτι), καθώς επίσης και τι είναι αυτό που κερδίζει ουσιαστικά το παιδί μέσα από αυτή τη συναλλαγή βοήθειας – ανταμοιβής (ας αρχίσω να σκέφτομαι από τώρα τι θα ζητήσω την επόμενη φορά που θα χρειαστούν βοήθεια αφού πάντα πιάνει) . 

Για τον μπαμπά

Το πρωί που ξυπνάω για το σχολείο δεν προλαβαίνω να σε δω. Αμα χουζουρέψω και λιγάκι παραπάνω, τρέχω μετά σαν τον Μέσι. Αρπάζω ένα κρουασάν, φοράω το ένα μανίκι στο σπίτι και το άλλο στο δρόμο. Στο σχολείο βλέπω άλλους μπαμπάδες. Δεν σ' το κρύβω, ζηλεύω λίγο. Εντάξει, έχω τη μαμά πάντα μαζί μου. Αλλά εσύ είσαι άλλο, μπαμπά. 

Πήγε να παραδώσει το παιδί του στην Εφορία Ρόδου

Του κατέσχεσαν τα τελευταία 300€ που είχε στον λογαριασμό του

Ένας 35χρονος διαζευμένος πατέρας, σε πλήρη απόγνωση, έφθασε χθες στην Εφορία της Ρόδου αγκαλιά με το μικρό αγγελούδι του.

«Πάρτε το - είπε στους υπαλλήλους- δεν μπορώ να το ζήσω!»
Τα τελευταία 300 ευρώ που του έβαλαν στον λογαριασμό του, τα άρπαξε η Εφορία.
Οι διατάξεις του νόμου δεν κάνουν καμία εξαίρεση. Το σύστημα λειτούργησε άψογα. Χωρίς να υπολογίζει ανάγκες, παιδιά, αγώνες και  αγωνίες.
Απλά τσακίζει. Όνειρα, ζωές και ελπίδες…

Να παραδώσει το παιδί του, μόλις ενάμιση έτους(!) στη Δημόσια Οικονομική Εφορία της Ρόδου, πήγε χθες ένας  διαζευγμένος άνεργος πατέρας, αμέσως μόλις διαπίστωσε ότι οι… άγρυπνοι φρουροί του κράτους μας, «άρπαξαν» από τον λογαριασμό του τα τελευταία 300 και πολύτιμα ευρώ που υπήρχαν.

Η συγκινητική έκκληση ποδοσφαιριστή στον καταπιεστικό πατέρα

Επιστολή - έκκληση στον καταπιεστικό πατέρα του έστειλε παίκτης. Διαβάστε το συγκλονιστικό γράμμα του ποδοσφαιριστή, στο οποίο περιγράφεται πως η καταπίεση του πατέρα του, μετέτρεψε από γιορτή σε... εφιάλτη τους αγώνες για τον ίδιο, που σκέφτηκε ακόμη και να τα παρατήσει.  Κάποτε η Γερμανίδα θεολόγος Ντόροτι Σέλε ρωτήθηκε για το πως θα εξηγούσε σ'ένα παιδί το τι είναι ευτυχία. "Δεν θα του εξηγούσα τίποτα", απάντησε. "Απλώς θα του έδινα μια μπάλα για να παίξει".

Ισχύει για όλα τα παιδιά του κόσμου, μια μπάλα είναι αρκετή...

Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και στην περίπτωση ενός από τους ποδοσφαιριστές, ο οποίος έστειλε επιστολή - έκκληση στον καταπιεστικό πατέρα του, ξετυλίγοντας το κουβάρι μιας συγκινητικής ανθρώπινης ιστορίας.