Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν πίστευαν στον Χριστό

Τι πραγματικά πίστευαν οι πρώτοι Χριστιανοί για την ιστορικότητα του Ναζωραίου; Ο Richard Carrier έρχεται να ταράξει τα "νερά" με το νέο του βιβλίο και μας αναλύει την έρευνά του.
Ο ιστορικός Richard Carrier θεωρείται διεθνώς ως ένας από τους δημοφιλέστερους εν ζωή εκπροσώπους του Μυθικιστικού ρεύματος για το οποίο έχουμε γράψει και στο παρελθόν. Επί της ουσίας ο Μυθικισμός είναι ένα ρεύμα ιδεών που έχει τις ρίζες του στα χρόνια του Διαφωτισμού και πρεσβεύει ότι πολλοί θεοί της αρχαιότητας, ανάμεσά τους και ο Ιησούς, δεν υπήρξαν πραγματικά πρόσωπα αλλά μυθολογικοί χαρακτήρες, που σε ορισμένες περιπτώσεις παρουσιάζουν μεταξύ τους κοινά αρχετυπικά στοιχεία. Για να καταλήξουν σε αυτά τα συμπεράσματα οι ειδικοί ανακαλύπτουν πλείστα στοιχεία από τα επιστημονικά πεδία της Ιστορίας, της Αρχαιολογίας, της συγκριτικής Θρησκειολογίας και της Φιλολογίας.

Οι νέοι, η Εκκλησία, η κοινωνία και η πολιτική

Ερευνα: Πώς και γιατί άνθρωποι που μεγαλώνουν σε ορθόδοξο οικογενειακό περιβάλλον, σταδιακά απομακρύνονται από τη θρησκεία. ● Ο ρόλος του δημόσιου λόγου της Εκκλησίας και το ιδεολογικο-πολιτικό της υπόβαθρο που θεωρείται ότι βρίσκεται πολύ κοντά στην Ακροδεξιά.

Πώς αξιολογούν οι νέες και οι νέοι τη στάση και τον λόγο της Εκκλησίας; Με ποιον τρόπο αρθρώνουν τις θέσεις τους; Μέσω ποιων διατυπώσεων οριοθετούν τη σχέση τους με την Εκκλησία; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που επιχειρεί να απαντήσει η παρούσα ποιοτική έρευνα, ο βασικός σκοπός της οποίας ήταν να κατανοήσουμε και να εξηγήσουμε τις στάσεις και τις αντιλήψεις των νέων για την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και πώς συγκροτείται ο λόγος τους. Μέσω της ανάλυσης δόθηκε η δυνατότητα να καταγραφούν τα επιχειρήματα, οι λέξεις και οι φράσεις που χρησιμοποιούν, αλλά και οι φωνητικές ή εκφραστικές τους αντιδράσεις.

Για την Θρησκεία

«O Ιησούς σηκώθηκε, ένιωσε μια άπειρη δύναμη να ξυπνά στο πνεύμα του, εκείνη την ώρα ήταν ικανός να κάνει τα πάντα, να διώξει το θάνατο από εκείνο το κορμί, να κάνει να επιστρέψει σ’ αυτό η ύπαρξη και το είναι του ακέραια, ο λόγος, η κίνηση, το γέλιο και το δάκρυ ακόμη, όχι όμως κι ο πόνος, μπορούσε να πει, Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, όποιος σε μένα πιστεύει, ακόμη και νεκρός, θα ζήσει, και θα ρωτούσε τη Μάρθα. Εσύ το πιστεύεις αυτό, και εκείνη θα απαντούσε, Ναι, πιστεύω ότι είσαι ο γιος του Θεού που θα ερχόταν στον κόσμο, κι έτσι, αφού βρίσκονται όλα τα χρειώδη διαθέσιμα και παρατεταγμένα, η δύναμη και η δυνατότητα, η θέληση να τις χρησιμοποιήσει, το μόνο που λείπει είναι ο Ιησούς , κοιτάζοντας το εγκαταλειμμένο από την ψυχή του σώμα, απλώνοντάς του τα χέρια, δείχνοντάς του το δρόμο της επιστροφής, να πει, Λάζαρε, σήκω, κι ο Λάζαρος να σηκωθεί, γιατί ο Θεός το θέλησε, ακριβώς όμως εκείνη τη στιγμή, την πραγματικά τελευταία και έσχατη, η Μαρία η Μαγδαληνή βάζει το χέρι της πάνω στον ώμο του Ιησού και του λέει. Κανείς δεν έχει αμαρτήσει τόσο στη ζωή του που ν’ αξίζει να πεθάνει δυο φορές, και τότε ο Ιησούς άφησε τα χέρια του να πέσουν και βγήκε έξω να κλάψει».

(Ζοζέ Σαραμάγκου , «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», εκδόσεις «Καστανιώτη»).

Ζωή και δόγματα

Κάποιοι αποδίδουν όσα συμβαίνουν, για παράδειγμα την πανδημία του κορονοϊού, στον Θεό.

Είναι αυτοί που ενώ από τη μια τον χαρακτηρίζουν απέραντα φιλεύσπλαχνο, από την άλλη του αποδίδουν την ιδιότητα του τιμωρού. Μας τιμωρεί –λένε– ο Θεός για τις αμαρτίες μας. Αυτά τα δύο –φιλεύσπλαχνος και τιμωρός– δεν νομίζω ότι ταιριάζουν και τόσο πολύ. Και όσοι τα ισχυρίζονται μάλλον ευτελίζουν τη θεϊκή υπόθεση. Ασε που ουδείς εξ αυτών μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα: Εφόσον ο Θεός είναι –εκτός άλλων– παντοδύναμος και παντογνώστης (συνεπώς γνωρίζει ανά πάσα ώρα και στιγμή τι πρόκειται να κάνει καθείς εξ ημών, τι παντογνώστης θα ήτανε άλλωστε), τότε τι δυνατότητες έχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί να κάνουμε κάτι αλλιώτικο από αυτό που είναι προδιαγεγραμμένο από τον Θεό; Μάλλον καμία. Οπότε οι μελλοντικοί φονιάδες, οι κλέφτες ή οι μαστροποί δεν φταίνε ή δεν θα έπρεπε να φταίνε σύμφωνα με αυτούς που επικαλούνται την παντοδυναμία, την παντογνωσία και τη φιλευσπλαχνία του Θεού. Ετσι ήταν προδιαγεγραμμένο από Αυτόν να γίνουν κι έτσι έγιναν. Ελα όμως που όλους αυτούς η κοινωνία με τα συντεταγμένα όργανά της τους δικάζει και τους στέλνει στη φυλακή! Οπότε σ' αυτή την περίπτωση έχουμε μια κοινωνία η οποία τιμωρεί τις επιλογές του Θεού.

Γιατί η πίστη γίνεται όλο και πιο δημοφιλής;

Σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχει πλήθος θρησκειών με τις περισσότερες εξ αυτών να περιλαμβάνουν πολλές υπό - αιρέσεις. Στόχος όλων αυτών των θρησκειών είναι να νοηματοδοτήσουν το σκοπό της ύπαρξης των ανθρώπων στον κόσμο, να εξηγήσουν τι συμβαίνει στη μεταθάνατο ζωή, καθώς και να δηλώσουν εάν υπάρχει θεός, και αν ναι πως συνδεόμαστε με αυτόν.

Και αν πιστεύετε πως η θρησκεία ανήκει στο παρελθόν και ζούμε σε μια νέα εποχή λογικής, μάλλον κάνετε λάθος. Σύμφωνα με νέα στοιχεία που παρέθεσαν σε δημοσίευμα του Guardian, το 84% του παγκόσμιου πληθυσμού ταυτίζεται με μια θρησκευτική ομάδα. Παράλληλα πολλά νέα άτομα πιστεύουν όλο και περισσότερο, παρόλο που υπάρχουν σημαντικές γεωγραφικές διακυμάνσεις.

H θρησκεία ως κρατική υπηρεσία

Ολα τα παιδιά, σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξής τους, θέτουν στους γονείς τους αλλεπάλληλα ερωτήματα. Αλλα μπορούν να απαντηθούν και άλλα όχι. Και σε κάποια στιγμή μπαίνει το ερώτημα, συνήθως στον μπαμπά -παραδοσιακά αυτός είναι ο σοφός αρχηγός-, για το ποιος έφτιαξε τον κόσμο. Και η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι: ο Θεός.

Μετά ακολουθεί ένα ακόμα πιο σύνθετο ερώτημα: «Και τον Θεό ποιος τον έκανε;». Η σίγουρη απάντηση είναι πως τον Θεό δεν τον έφτιαξε κανείς. Υπήρχε πάντα από μόνος του. Αλλά αυτή η απάντηση δεν μοιάζει να ικανοποιεί το παιδί. Και συνεχίζει να ταλαιπωρεί τον μπαμπά του, μέχρι να επέμβει κατασταλτικά η μαμά νουθετώντας το βλαστάρι της, πως αυτά δεν είναι πράγματα για την ηλικία του.

«Εμείς κατασκευάζουμε τον Θεό και όχι το αντίθετο»

Ο Μάϊκλ Σέρμερ, ιδρυτής της Ενωσης Σκεπτικιστών, με δεκάδες χιλιάδες μέλη στις ΗΠΑ, αγωνίζεται χρόνια με τα όπλα της λογικής και της επιστημονικής ανάλυσης ενάντια στον ανορθολογισμό, τις προκαταλήψεις, τη θρησκοληψία και τα στερεότυπα.

Εξηγεί στην «Εφ.Συν.» τις αιτίες της γοητείας που ασκεί η συνωμοσιολογική σκέψη και καλεί τους αναγνώστες να θέτουν λογικά ερωτήματα προτού υιοθετήσουν την όποια άποψη ή πίστη.

Τουρκία: Η έκρηξη της άγνοιας

Η Τουρκία αρχίζει να διακατέχεται από πλήρη άγνοια. Η θρησκεία δημιουργεί προκαταλήψεις καθώς το καθεστώς, προκειμένου να συνεχίσει απρόσκοπτα τη διαφθορά και τον αυταρχισμό, χρειάζεται μια μάζα φτωχή σε σκέψη, αλλά με βαθιά πίστη.

«Ο μέσος Τούρκος είναι ευσεβής, με ελλιπή παιδεία και λατρεύει τις θεωρείες συνομωσίας και όσα είναι μυστηριώδη είτε εμπλέκουν την θρησκεία είτε όχι», λέει ένας ανθρωπολόγος. Στην πραγματικότητα, το τελευταίο διάστημα, σε συνδυασμό με τις πολιτικά εμπόδια που βρίσκει ο Ερντογάν, οι αρθρογράφοι, οι υποτιθέμενοι ιδεολόγοι του καθεστώτος, εμπνεύστηκαν και δημοσίευσαν δικαιολογίες σουρεαλιστικές και απίστευτες… στην πραγματικότητα εντελώς παράλογες!

Ο εξισλαμισμός της τουρκικής κοινωνίας προς κάθε κατεύθυνση και με κάθε τρόπο

Ο εθνικισμός κι ο ισλαμισμός αποτελούν σήμερα τα δύο μεγαλύτερα όπλα του Ερντογάν για να διατηρήσει ή και για να ενισχύσει τη δύναμή του. Οι νέοι κι οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα του εξισλαμισμού. Ο εθνικισμός και το αντιδραστικό Ισλάμ συνιστούν δύο προσόντα του, που ο πρόεδρος Ερντογάν χρησιμοποιεί για να εδραιώσει τη λαϊκή του βάση και να υλοποιήσει, φυσικά, το σχέδιο του.

Πιστεύω εις ένα ευρώ…

Ξεκίνησαν επιτέλους τα άρθρα τα οποία αναγάγουν τον ευρώ στην μεταφυσική διάσταση της πίστης, ελπίζοντας να συναντήσει στην πνευματική πλατφόρμα την περιβόητη «ανάπτυξη» του Προβόπουλου την οποία μας είχε υποσχεθεί από το 2010.

Έτσι το μόνο που έπρεπε να κάνουμε είναι λίγη υπομονή και κυρίως να έχουμε πίστη, όσο θα πέρναγαν το ένα μέτρο πάνω στο άλλο, τα οποία θα διέλυαν ντε φάκτο ολόκληρο το κοινωνικό ιστό.

Βραζιλία: Σχεδόν 9 στους 10 αποδίδουν την οικονομική τους κατάσταση στον Θεό

Το ποσοστό όσων δήλωσαν ότι το πιστεύουν αυτό έφτασε το 70% και μεταξύ όσων είπαν πως δεν θρησκεύονται.

Την ώρα που η χώρα τους βρίσκεται αντιμέτωπη με μια βαθιά οικονομική ύφεση εδώ και δύο χρόνια, σχεδόν οι εννιά Βραζιλιάνοι στους δέκα (88%) αποδίδουν την οικονομική τους κατάσταση «στον Θεό», σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Νταταφόλια που δημοσιεύθηκε χθες Κυριακή.

Αυτές οι χώρες δεν έχουν το Θεό τους

Οι πιο άθεες χώρες στον πλανήτη. Ποια έχει το υψηλότερο ποσοστό άθεων;

Η Γαλλία είναι η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό άθεων στην Ευρώπη, ενώ η πιο πιστή είναι η Ρουμανία.
Αυτό δείχνουν τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με τις λιγότερο θρήσκες χώρες. Το 40% των Γάλλων δεν πιστεύουν στο θεό.

Ποιά εγκεφαλική λειτουργία αχρηστεύουμε για να πιστέψουμε στον Θεό;

Οι άνθρωποι, για να μπορέσουν να πιστέψουν στον Θεό, αχρηστεύουν μια βασική εγκεφαλική λειτουργία: Την αναλυτική σκέψη.

Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν ερευνητές. Επίσης διαπιστώθηκε ότι αυτοί οι άνθρωποι συμπάσχουν περισσότερο (με ανθρώπους, καταστάσεις κτλ) σε σχέση με εκείνους που δεν πιστεύουν.

Η ακριβώς αντίθετη λειτουργία γίνεται όταν σκεφτόμαστε και προσπαθούμε να αναλύσουμε τον φυσικό κόσμο.

Κάτω από το $1 το βαρέλι η Ελπίδα στην Ελλάδα

Η σημερινή κοινωνία είναι για τους πεσιμιστές -τους ευλογημένους- σύμφωνα με τον Alexander Pope, επειδή αυτοί είναι και οι μόνοι που δεν ελπίζουν σε τίποτα. Όλοι οι υπόλοιποι την ελπίδα την χρησιμοποιούσαμε ως καύσιμο για να βγάλουμε και την επόμενη ημέρα. Και στην Ελλάδα η τιμή της έχει πέσει επικίνδυνα.

Αν σκέφτεστε σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ίσως ήδη να θεωρείτε ότι ο τίτλος είναι εσφαλμένος γιατί ο νόμος της αγοράς υπαγορεύει πως η τιμή πέφτει όταν υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά από ότι ζήτηση. Σωστό, αλλά ο ισχυρισμός μου «στέκεται» και καπιταλιστικά: η τιμή πέφτει επίσης όταν το προϊόν είναι ποιοτικά στον πάτο της κλίμακας. Και η ελπίδα που πουλάει το σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι του χειρίστου είδους.

Το 63% των Αμερικανών είναι «απολύτως βέβαιοι» ότι υπάρχει Θεός

Η μελέτη του Ερευνητικού Κέντρου Πιου καταγράφει ότι το 63% των Αμερικανών δηλώνει «απολύτως βέβαιο» για την ύπαρξη του Θεού, ενώ το συνολικό ποσοστό εκείνων που δηλώνουν ότι υπάρχει Θεός αγγίζει το 89%.

Τα ποσοστά, πάντως, είναι ελαφρώς πεσμένα σε σχέση με την προηγούμενη έρευνα του 2007, όταν οι άνθρωποι που δήλωναν «απολύτως βέβαιοι» έφταναν το 71%.

Οι Έλληνες πιστεύουν σε όσα δεν βλέπουν!

Μείωση κατά 34% από το 2006 παρουσιάζει το ποσοστό των Ελλήνων που δηλώνουν θρησκευόμενοι, σύμφωνα με έρευνα της Κάπα Research, αλλά αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού τα έχουν τινάξει πολύ υπερήλικες πιστοί τα τελευταία εννιά χρόνια, και οι νεότεροι δεν πάνε στην εκκλησία γιατί δεν έχει wi-fi για τα κινητά, οπότε πώς θα μπουν στο Facebook να ανεβάσουν κάνα πολυέλαιο;

Πάντως, όλοι αυτοί που τα έχουν κακαρώσει είναι θαμμένοι δίπλα σε κάποια εκκλησία, οπότε συνεχίζουν να εκκλησιάζονται και να πιστεύουν από εκεί.

Και γιατί πρέπει να «σεβόμαστε» τη θρησκεία;

Θα μπορούσα να προσφύγω στον βολικό διαχωρισμό και να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη: άλλο η θρησκεία, άλλο η Εκκλησία. Δεν τη θέλω όμως αυτή την υπεκφυγή – κι ας την επιλέγουν πολλοί. Και τα δύο αξίζουν ανελέητη κριτική, ανένδοτο δημόσιο λόγο, πολιτική και πολιτιστική ανάλυση, διαρκή πίεση για τη λειτουργία τους ως ιδεολογικών σχημάτων και τον ρόλο τους ως συστημάτων εξουσίας, και αλλεπάλληλες προκλήσεις με κάθε αναλυτικό και καλλιτεχνικό μέσο – τίποτε από τα οποία δεν εμπίπτει στην κοινότοπη πλην ψευδεπίγραφη κατηγορία του «σεβασμού»…