 |
| Χρόνια πολλά, ζωγραφιστά! |
Μπαμπά, μπαμπά! Άκου με λίγο! Έχω μερικές απορίες να μου λύσεις.
Αγόρι μου γλυκό, σε παρακαλώ, ντύσου και περιμένουμε κόσμο για να
γιορτάσουμε την πρωτοχρονιά. Σε πιάνουν αυτές οι περίεργες οι ερωτήσεις
σου πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Μα, μπαμπά, δεν μπορώ να τα
καταλάβω όλα από μόνος μου, θέλω να με βοηθήσεις, να μου εξηγήσεις
ορισμένα που με απασχολούν από χτες. Άντε, πες μου τι θες να δούμε τι σε
προβληματίζει πάλι. Είναι αυτό που λέει και το τραγούδι, πως να
κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα! Στην εποχή που
ζούμε βέβαια είναι ακόμα πιο δύσκολο να κρυφτείς από τα παιδιά. Ναι,
είναι η λεγόμενη προχωρημένη τους αντίληψη, δεν ξέρω τι να πω, η εύκολη
πρόσβαση που έχουν στην παραμικρή πληροφορία, ο εγκέφαλός τους μοιάζει
με κινητή εγκυκλοπαίδεια που διαρκώς εμπλουτίζει το περιεχόμενό της και
που δεν σταματά να ψάχνει, να διευκρινίζει, μέχρι να εξηγηθεί και η
τελευταία του κόσμου έννοια. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το πιο εντυπωσιακό
είναι ότι κάθονται και εξακριβώνουν αν η εξήγηση που τους έδωσες ήταν
αληθινή ή παραποιημένη για να χαϊδέψεις τα απαλά τους τα αυτιά. Είναι
κάτι που και εμένα με έχει προβληματίσει πάντως. Δηλαδή δεν ξέρω αν θα
πρέπει να τα λέμε όντως όλα στα παιδιά ή αν θα πρέπει να επιλέγουμε ποια
πρέπει να τους λέμε ή αν καλύτερο θα ήταν να τους λέμε κυρίως τα
ευχάριστα, για να μην επηρεάζεται αρνητικά η ψυχολογία τους ή αν θα
πρέπει να αποφεύγουμε εντελώς την επαφή τους με ζητήματα που δεν
άπτονται της ηλικίας τους, μήπως δηλαδή αυτή όλη η υπερβολική
πληροφόρηση οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα, σε μια υπερφόρτωση
ψυχολογική, εγκεφαλική, σωματική. Μήπως τελικά η πολλή αλήθεια γίνει
στην πορεία τραύμα.
