Κατά τις πρώτες τέσσερις δεκαετίες της μεταπολεμικής περιόδου, τα
χαρακτηριστικά της διεθνοποίησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής,
επικεντρώνονταν, κατά βάση, σε κρατικές παρεμβάσεις εξασφάλισης της
σύνδεσης της παραγωγής, του εμπορίου και του χρήματος.
Αυτό το
μοντέλο διεθνοποίησης της παραγωγής ανατρέπεται, ιδιαίτερα από τις αρχές
της δεκαετίας του 1990, με το στρατηγικό σχεδιασμό και την μετάβαση στο
καθεστώς της παγκόσμιας νομισματικής και χρηματοπιστωτικής
φιλελευθεροποίησης και την αυτονόμηση του από τις λειτουργίες της
πραγματικής οικονομίας.
