Ή γιατί δεν είναι γραφικός αυτός που είπε ‘σκότωσε τον ρατσιστή μέσα σου’
Το προηγούμενο Σάββατο έφευγα από τους Αμπελοκήπους για να
πάω στο Γαλάτσι. Βαριόμουν να περπατήσω μέχρι τη Μεσογείων και είπα να
καλέσω ταξί μέσω μιας πολύ διαδεδομένης εφαρμογής κινητού. Πατώντας το
‘κουμπί’ ανεύρεσης οδηγών, βγήκαν πέντε αποτελέσματα. Ο πρώτος οδηγός
της λίστας ήταν ξένος. Αλλοδαπός. Δεν είχε, δηλαδή, ελληνικό όνομα κι
επίθετο. Είχε ένα κλασικό αραβικό ονοματεπώνυμο.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα της ‘παρένθεσης’.
Δεν είμαι ρατσίστρια. Ή, μάλλον, για να το διατυπώσω πιο
σωστά, προσπαθώ πάρα πολύ σε καθημερινή βάση να μην είμαι. Δε με νοιάζει
από πού κατάγεται ο άλλος. Δε με νοιάζει – προφανώς – τι χρώμα έχει το
δέρμα του. Δε με νοιάζει αν είναι διαφορετικός από μένα, αν πιστεύει σε
διαφορετικές ιδέες, αν έχει διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά.
Ξανά, για να το διατυπώσω ορθότερα: δε θέλω να με νοιάζει.
