Αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι να κλειδώνεις το σπίτι σου για πάντα;

Αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι να φεύγεις; Πως είναι να πρέπει να φύγεις; Να βάλεις σε μια τσάντα δυο πράγματα μόνο, γιατί άλλα δεν μπορείς; Πως είναι να φοράς ένα σωσίβιο, να στριμώχνεσαι σε μια βάρκα που ξέρεις πως μπορεί να τρυπήσει ή να μπάσει νερό, ν’ αναρωτιέσαι αν θα φτάσεις, να βλέπεις τα κύματα να σε σκεπάζουν, να φτάνεις, να σε μαζεύουν οι λιμενικοί ή οι ψαράδες, εσένα, τα παιδιά σου και την τσάντα σου, να σε τρέχουν σε αστυνομικά τμήματα για να τους πεις ποιος είσαι, να σε πετάνε σε καταυλισμούς ή χοτσποτ, να σου σερβίρουν φαγητό κρύο, πάντα κρύο σε πλαστικό σερβίτσιο, να περιμένεις στη σειρά για τουαλέτα, να ψάχνεις μια σερβιέτα ή μια πάνα για το παιδί σου, φάρμακο ή γιατρό, να σε βρίζουν και να σου φωνάζουν, “λάθρε, λάθρε φύγε”, να νευριάζουν που δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα που σου μιλάνε, να είσαι ξένος, συνέχεια ξένος, να περιμένεις για άσυλο, να είσαι άνεργος ενώ είχες τη στρωμένη τη δουλειά σου, να μη σπουδάζεις, να μην ερωτεύεσαι, να μην κάνεις έρωτα, να μην πηγαίνεις να κουρευτείς, να ζητάς ψαλίδι για να κόψεις τα νύχια σου και μια χτένα να ξεμπλέξεις τα μαλλιά σου, να φοβάσαι, να κρυώνεις, να μην σου επιτρέπεται να ταξιδέψεις, να μην μπορείς να δεις άλλη χώρα, άλλη πόλη, να είσαι εγκλωβισμένος εδώ, εδώ για όσο θέλουν εκείνοι, να ξυπνάς τα βράδια με εφιάλτες, ν’ ακούς τις βόμβες, να βλέπεις νεκρούς, η πόλη σου ρημαγμένη, το σχολείο των παιδιών σου γκρεμισμένο, η αυλή σου καμμένη, όλα ξεράθηκαν, όλα, τα λουλούδια σου ξεράθηκαν, ν’ αφήνεις πίσω το σκυλί σου κι η γάτα σου πέθανε πάει καιρός, κείνα τα πουλιά που άκουγες στα δέντρα σου σίγησαν κι αυτά, η μάνα δεν θα σε ξαναδεί, μήτε κι ο πατέρας.

ΟΗΕ: Ένας στους 113 ανθρώπους ξεριζωμένος το 2015

Παγκόσμια Ημέρα Πρόσφυγα σήμερα και ο αριθμός των ανθρώπων που λόγω πολέμων ή διώξεων έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους έφτασαν το 2015 τα 65,3 εκατομμύρια. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNHCR) ο αριθμός αυτός εκτοπισμένων και προσφύγων κατέρριψε κάθε ρεκόρ το 2015.

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της Αρμοστείας, είναι η πρώτη φορά που σπάει το όριο των 60 εκατομμυρίων προσφύγων και εκτοπισμένων, αριθμός μεγαλύτερος από το συνολικό πληθυσμό της Βρετανίας και σημαντικά αυξημένος σε σύγκριση με το 2014, όταν είχαν καταγραφεί 59,5 εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένοι παγκοσμίως.

Η Οδύσσεια των ξεριζωμένων

Στην ταινία «Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», που γύρισε το 1969 ο Απόστολος Τεγόπουλος με πρωταγωνιστή το «λαϊκό παιδί» του κινηματογράφου Νίκο Ξανθόπουλο, το σενάριο μιλάει για τον αγώνα που κάνει ένας Ελληνας να βρει τον χαμένο πατέρα του στην Τουρκία.

Οι Ελληνες του ρεπορτάζ που δημοσιεύουμε σήμερα δεν έψαχναν κάποιον χαμένο συγγενή τους. Αντιθέτως, αναζητούσαν μια δεύτερη ευκαιρία, μια διέξοδο από την Ελλάδα της κρίσης, ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Ανθρωποι του μεροκάματου που αποφάσισαν να ξενιτευτούν και να δουλέψουν σε κουζίνες εστιατορίων, είτε για να φτιάχνουν φαγητό είτε για να δουλέψουν στη λάντζα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν πτυχία ή μάστερ και δεν τους περίμενε κάποια σπουδαία δουλειά, με εντυπωσιακό μισθό και μπόνους.

Ταξίδεψαν σχεδόν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, εμπιστευόμενοι τα γραφεία ευρέσεως εργασίας που έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια τα τελευταία χρόνια, την ώρα που η νομιμότητα των περισσότερων εξ αυτών είναι υπό αμφισβήτηση.

Ωστόσο, δεν ήταν αυτό το χειρότερο που μπορούσε να τους συμβεί, αλλά το γεγονός ότι διαπίστωσαν από πρώτο χέρι την εργασιακή εκμετάλλευση των Ελλήνων συμπατριωτών-εργοδοτών τους εις βάρος τους.