Η εξήγηση για τα... ακατανόητα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς!

Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς όλα τα παιδιά γυρνούν στα σπίτια γνωστών και φίλων ψάλλοντας τα κάλαντα και προετοιμάζοντάς μας για την έλευση της νέας χρονιάς.

Πλέον, στην Ελλάδα τα καθιερωμένα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα είναι γνωστά με το όνομα «Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά» και ψάλλονταν αρχικά στο νότιο και ανατολικό Αιγαίο και σε περιοχές της δυτικής Μικράς Ασίας, ωστόσο εδώ και κάποιες δεκαετίες έχουν γίνει τα επίσημα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς παρόλο που οι περισσότεροι στίχοι τους δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα!

Αν κάποιος ακούσει ή διαβάσει τους στίχους θα καταλάβει ότι είναι αρκετά δυσνόητοι και ασυνάρτητοι με κάποιους στίχους να μοιάζουν τελείως άσχετοι με το υπόλοιπο περιεχόμενο.

Η αλήθεια ωστόσο είναι αρκετά… ρομαντική καθώς πίσω από τους δυσνόητους στίχους κρύβεται καλά μια ιστορία αγάπης!

Δουλειά χωρίς νόημα

«Δούλευα ως φύλακας για μια πολυεθνική εταιρεία υπηρεσιών ασφαλείας σε ένα μουσείο όπου μια αίθουσα παρέμενε κενή. Η δουλειά μου ήταν να φυλάσσω την άδεια αίθουσα, διασφαλίζοντας ότι κανένας επισκέπτης δεν άγγιζε, χμ, το τίποτα που υπήρχε μέσα στην αίθουσα και ότι κανείς δεν θα έβαζε φωτιά. Προκειμένου το μυαλό μου να βρίσκεται σε εγρήγορση και η προσοχή μου να παραμένει απερίσπαστη, μου απαγορεύτηκε οποιαδήποτε μορφή πνευματικού ερεθίσματος, βιβλία, τηλέφωνα κ.τ.λ. Καθώς δεν βρισκόταν κανείς άλλος εκεί, στεκόμουν ακίνητος και έπαιζα με τους αντίχειρές μου για επτάμισι ώρες, περιμένοντας να χτυπήσει ο συναγερμός της φωτιάς. Μόλις ετούτο συνέβαινε, έπρεπε να σηκωθώ ήσυχα και να φύγω. Αυτό ήταν».

Σε θυμήθηκα... το βαθύτερο νόημα του δώρου

Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης, έντονα φορτισμένα συναισθηματικά και συνυφασμένα με την ανταλλαγή δώρων. Η χειρονομία να δώσουμε και να λάβουμε δώρα, είναι στην κουλτούρα μας, ωστόσο δεν πρόκειται για μια απλή πράξη, αλλά για περίπλοκη διαδικασία που επιδρά στον ψυχισμό των ανθρώπων. Ακριβά ή φθηνά, φανταχτερά ή μη τα δώρα έχουν συναισθηματική αξία με κυρίαρχα στοιχεία την αγάπη, τη χαρά, την προσφορά την επιβεβαίωση, την επιβράβευση, την αμοιβαιότητα, τη συνεργασία, την δημιουργία, τον αλτρουισμό.

«...ος εν κτήμασι πίπτεις…»

Αυτές οι λίγες σκέψεις δεν μπαίνουν σε ψηφοφορία, δεν αναφέρονται σε μηχανισμούς διαφάνειας, απεναντίας κάνουν ευδιάκριτο το σκοτάδι που πολλοί επιδεικνύουν σαν ειλικρίνεια, και δηλώνουν εξ΄ αρχής ως υποκειμενικές και με σχέση αντιστρόφως ανάλογη με την πρόοδο και την ανάπτυξη και την προκοπή.