Φτάσαμε λοιπόν μετά από 3 μνημόνια στο πρωτοφανές: Να παραιτείται η
κυβέρνηση, να προκηρύσσει εκλογές αλλά να μην επιχαίρει για την εξέλιξη
αυτή ουδείς από την αντιπολίτευση, απεναντίας να την επικρίνουν κιόλας.
Αυτό συμβαίνει φυσικά επειδή έχουν καταπέσει πλέον οι μάσκες και έχει
φανεί πεντακάθαρα ότι δεν υπάρχει πια καμία διαφορά μεταξύ των παλαιών
και των άρτι μεταλλαγμένων της επενδυτικής αριστεράς, αφού όλοι μαζί
αντάμα πια, σε μια Βουλή εθνικής συμφιλίωσης για πρώτη φορά μετά τον
Εμφύλιο, ψήφισαν τη νέα συμφωνία εκπόρνευσης της Ελλάδας και
συμπεριφέρονται σαν οι νεοφιλελεύθερες χυδαίες και ανόητες πολιτικές που
υπηρετούν, να αποτελούν ακραία φυσικά φαινόμενα, θεομηνίες, όπως
αρέσκονται να τα αποκαλούν, οι δε ίδιοι να επιθυμούν μάλλον ρόλο όσο το
δυνατόν πιο αφανή και όχι διαχειριστικό στην τελική αυτή ευθεία της
πλήρους εξαθλίωσης της πλειονότητας των πολιτών, οπότε οι εκλογές
προφανώς διαταράσσουν την προσωπική βολή στην καρέκλα και στον
βουλευτικό μισθό του καθενός από δαύτους.
