Από το «κακό» στο... χειρότερο Δημόσιο

Η συζήτηση για τον απεγκλωβισμό της δημόσιας διοίκησης από τις κομματικές εξαρτήσεις είναι επίκαιρη όσο και διαχρονική.

Για πρώτη φορά το 1911 κατοχυρώνεται συνταγματικά η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, με στόχο την ανεξαρτησία τους από τους τότε κομματικούς ανταγωνισμούς. Αποτέλεσε το ισχυρό αντίβαρο στην κομματική ασυδοσία που επικρατούσε εκείνη την εποχή σχετικά με τους διορισμούς και τις απολύσεις στο Δημόσιο.

Κάθε αλλαγή κυβέρνησης σήμαινε μαζικές απολύσεις κρατικών λειτουργών, παρότι αποτελούσαν τότε το πλέον προσοντούχο προσωπικό.

Δραπέτες της Ελευθερίας

Πάει τώρα κάμποσος καιρός που κοιτώ τα ελληνικά πράγματα από μιαν απόσταση ασφαλείας, μπορείς να πεις. Εδώ «στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα, άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι…» καθώς ορίζει ο ποιητής. Νοιώθω, μάλιστα, το ομολογώ, μιαν απέχθεια ενασχόλησης με τα πολιτικά πράγματα, τέτοια που θα θύμιζε απολιτίκ νεαρό της δεκαετίας του 90, όταν οι μικροαστοί έδεναν για τα καλά τα σκυλιά με τα λουκάνικα και στις νεοελληνικές μεγαλουπόλεις οι κυρίες του Κινήματος έβρισκαν ένα κακόμοιρο τετράποδο να το υιοθετήσουν, ως μεταβατικό αντικείμενο. Εκείνο, τουλάχιστον, πίστευαν πως δεν θα τις εγκαταλείψει ποτέ, έτσι καθώς οι σύζυγοι τους ξύριζαν τα μουστάκια τους για να μην αγκυλώνουν το στιλπνό δέρμα της νέας γραμματέως τους. Τέτοια πράγματα.

Ολική επαναφορά στη “μνημονιακή κανονικότητα”

Στόχος παραμένει η “έξοδος από τα μνημόνια”, αλλά χωρίς κραυγές και βιασύνη. Πρώτα η αξιολόγηση και μετά όλα τα υπόλοιπα, αλλά όχι νέο πρόγραμμα, διαμηνύει η Αθήνα. 

Ολική επαναφορά στη “μνημονιακή κανονικότητα” σηματοδοτεί η εξελισσόμενη στρατηγική υποχώρηση της Αθήνας μπροστά στην αντίδραση των αγορών: Στόχος παραμένει η “έξοδος από τα μνημόνια”, αλλά χωρίς κραυγές και βιασύνη, που ήδη κόστισαν οικονομικά και πολιτικά στην κυβέρνηση.