Οι προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, δηλαδή η αφετηρία
της συζήτησής της με την τρόικα που μετά βεβαιότητας θα εξελιχθεί επί
τα χείρω στην πορεία, δικαιώνει την πλέον νοσηρή μνημονιακή φαντασία,
φέρνοντας σε αμηχανία- υποθέτει κανείς- ακόμα και τους πλέον κυνικούς ή
αφελείς οπαδούς της κυβέρνησης. Ό,τι δεν τόλμησε ο Σαμαράς το υλοποιεί ο
Τσίπρας. Όπου αντιστάθηκε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΔΗΜΑΡ, υποχωρεί η
συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
Πέρα από τα επιμέρους καταστροφικά σημεία της πρότασης για το
ασφαλιστικό πρέπει να επιμείνει κανείς στη λογική του, η οποία από τον
κοινωνικό- ταξικό αυτοματισμό μας εισάγει ως κοινωνία και επισήμως στον
“αυτοματισμό” των γενεών: “μην παραπονιέστε για τα ψίχουλα που θα
παίρνετε οι νυν συνταξιούχοι, γιατί οι επόμενοι θα πάρουν ακόμα
λιγότερα”.
