Μικρός λαός και πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι
...ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό και με τη μουσική του στο στόμα, μόλις έμαθα την απόφαση για το δημοψήφισμα. Κι όχι μόνο στο δικό μου μυαλό κι όχι μόνο στο δικό μου στόμα. Χιλιάδες στόματα το τραγούδησαν τη Δευτέρα στο Σύνταγμα, με χέρια υψωμένα και μάτια νοτισμένα. Ξανά.
Είμαι σίγουρη όμως, ότι ο ευπατρίδης, ευγενής και γενναίος Γιάννης Ρίτσος, όταν έγραφε τον συγκλονιστικό αυτό στίχο, εννοούσε μισός λαός. Ο μισός και πολύ λέω, που αντιστάθηκε στην Κατοχή, που αντιστάθηκε στη Δικτατορία, που αντιστάθηκε στην ολέθρια εποχή της “ευημερίας”.
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι
...ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό και με τη μουσική του στο στόμα, μόλις έμαθα την απόφαση για το δημοψήφισμα. Κι όχι μόνο στο δικό μου μυαλό κι όχι μόνο στο δικό μου στόμα. Χιλιάδες στόματα το τραγούδησαν τη Δευτέρα στο Σύνταγμα, με χέρια υψωμένα και μάτια νοτισμένα. Ξανά.
Είμαι σίγουρη όμως, ότι ο ευπατρίδης, ευγενής και γενναίος Γιάννης Ρίτσος, όταν έγραφε τον συγκλονιστικό αυτό στίχο, εννοούσε μισός λαός. Ο μισός και πολύ λέω, που αντιστάθηκε στην Κατοχή, που αντιστάθηκε στη Δικτατορία, που αντιστάθηκε στην ολέθρια εποχή της “ευημερίας”.
