Μέσα σε ένα σαφές μεταβατικό πρόγραμμα, που μόνο μια
μαζική δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να αναλάβει, η έξοδος από το
ευρώ παραμένει αναγκαία συνθήκη. Αλλά όχι ικανή. Γιατί αν ο στόχος αυτός
αποσπαστεί από το πλαίσιό του, αφήνει περιθώρια επικίνδυνων αυταπατών για έναν
κάποιο απελευθερωτικό ρόλο του νομίσματος.
Η επτάμηνη εμπειρία της διακυβέρνησης Τσίπρα
αποδεικνύει με τον πιο σταθερό τρόπο ότι αν μια πολιτική αντιλιτότητας,
για λογαριασμό των υποτελών τάξεων, δεν είναι διατεθειμένη να έρθει
σε ρήξη με τις ευρωηγεσίες και το ευρώ, είναι καταδικασμένη να μετατραπεί
στο αντίθετό της, σε μνημονιακή πολιτική. Η πρόβλεψη αυτή υπήρχε, με
προδρομικό τρόπο, στο «ιδρυτικό» πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (καμιά θυσία για
το ευρώ: αν υποχρεωθούμε να επιλέξουμε μεταξύ της αντοχής του ευρώ και
της υπεράσπισης του λαού μας, θα επιλέξουμε την υπεράσπιση του
λαού...). Μετά την εμπειρία της Κύπρου, τόσο η Αριστερή Πλατφόρμα συνολικά
όσο και το Κόκκινο Δίκτυο ειδικότερα, ριζοσπαστικοποιήσαμε αυτήν
τη θέση μέσα στις διαμάχες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ: Το «καμιά θυσία για
το ευρώ» δεν ήταν πλέον αρκετός εξοπλισμός, η προετοιμασία για την αναπόφευκτη
σύγκρουση με τις ευρωηγεσίες και την έξοδο από το ευρώ προβλήθηκε ως
«αναγκαία συνθήκη» για την επιμονή στην πολιτική αντιλιτότητας.