Αν κάποιος αρχαίος Αθηναίος ξυπνούσε και ερχόταν στη γενέτειρά του
ύστερα από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, θα πίστευε πως βρισκόταν σε άλλο
πλανήτη. Ευτυχώς θα υπήρχε η Ακρόπολη, που θα τον έπειθε πως κάποτε εδώ
ήταν η Αθήνα. Και φυσικά η περιέργειά του θα ήταν μεγάλη για να μάθει τι
έχει απογίνει η μεγάλη κληρονομιά που άφησαν και πώς τη χειρίζονται οι
Νεοέλληνες.
Και το πρώτο πράγμα που θα τον ενδιέφερε θα ήταν το θέμα της
Δημοκρατίας. Περίμενε να δει συνελεύσεις, οι άνθρωποι να αποφασίζουν
συλλογικά για τα πάντα και να ψηφίζουν νόμους για το καλό του συνόλου
και είδε ανθρώπους να ρίχνουν ένα χαρτί σε ένα διαφανές κουτί - του
έκανε εντύπωση, τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε στην εποχή του.
Με αυτό το χαρτάκι παραχωρούσαν τα δικαιώματά τους σε κάποιον άλλο να
αποφασίζει και να νομοθετεί για λογαριασμό τους για τέσσερα χρόνια. Του
ήρθε μια άσχημη σκέψη. Αυτό το πολίτευμα είναι σαν να κάνεις έρωτα διά
αντιπροσώπου. Δηλαδή να είσαι μονίμως κερατάς.
