Η εγκύκλιος του «σωτηρίου έτους» 2000 μΧ του τότε αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, απευθυνόμενη στους ιερείς, αναφέρεται σε μια σειρά νέων «σημαντικών» θεμάτων, σχετικά με τους τρόπους «Προσφοράς της Θείας Λατρείας». Ακόμα και σήμερα, 17 ολόκληρα χρόνια αργότερα, τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει από τότε, με τις εκκλησίες και τους ιερείς να το πηγαίνουν «σαν άλλοτε»... Ξεπερνώντας ταχέως και επιμελώς τις αναφορές «περί προβάτων, μάνδρας κι άλλων προσομοιώσεων των πιστών με το ζωϊκό βασίλειο», όπως κι αυτές για την «κακή χρήση των φωνηέντων και των σημείων στίξης» αλλά και τον «εξάψαλμο» για τις «φάλτσες φωνές των άμουσων ιερέων», υπάρχει ειδική αναφορά για τα μεγάφωνα των εκκλησιών και την αλόγιστη χρήση τους, εκτιμώντας ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων κάνει κακό παρά καλό. Μάλιστα αναφέρει και τις ελάχιστες φορές που είναι επιτρεπτή και λογική η χρήση τους. Παραθέτω παρακάτω αυτούσια την εγκύκλιο:
