Όποιος έχει πιάσει μολύβι με στόχο και σκοπό, το γνωρίζει. Την αμήχανη εκείνη στιγμή που ανοίγεις το εξώφυλλο του τετραδίου και στέκεις μπροστά στην πρώτη λευκή σελίδα. Εσύ εκεί ολόκληρος, κουλουριασμένη ανάσα στην άκρη του χεριού σου. Όλος μια χειρονομία ασταθής, μια χειραψία φόβου. Του φόβου εκείνου μπροστά στη λευκή σελίδα. Μπροστά στη σιωπή της έκφρασης, της αποτύπωσης, της δημιουργίας. Φόβου όμοιου με τον μετεωρισμό λίγο πριν το κενό, στο χείλος. Του γκρεμού, της σιωπής, του ποτηριού. Μετεωρίζεσαι. Το διεκδικείς και το καταφέρνεις. Αλλά δεν φτάνει.
