Η συζήτηση περί συμμαχιών του
ΣΥΡΙΖΑ έχει, ήδη εδώ και δυόμισι χρόνια, προσδιοριστεί από δύο
διαφορετικές διαδρομές. Η μία πολύ συχνά γίνεται υπό το κράτος της
πίεσης των αντιπάλων, οι οποίοι επιχειρούν να δείξουν πως το κόμμα είναι
ανάδελφο και απομονωμένο και εξ αυτού αδύναμο να διαμορφώσει μια
πραγματικά νικηφόρα πορεία. Η άλλη πηγάζει από έναν γόνιμο προβληματισμό
σχετικά με τους κοινωνικούς όρους έκφρασης της μεγάλης πλειονότητας του
ελληνικού λαού σε μια ανατρεπτική κατεύθυνση. Παρ’ όλο που πολλές φορές
δεν γίνεται αντιληπτό, οι δύο αυτές εκδοχές συζήτησης όχι μόνο δεν
είναι συμπληρωματικές, αλλά -στην πραγματικότητα- αντιστοιχούν σε
αντικρουόμενες μεθοδολογίες και γραμμές.
