Πόση άδεια χρειαζόμαστε για να γεμίσουμε μπαταρίες;

Με τον υδράργυρο να ανεβαίνει όλο και περισσότερο και τις φωτογραφίες φίλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από παραλίες να πολλαπλασιάζονται, εντείνεται η επιθυμία των περισσοτέρων για μια μεγαλύτερη απόδραση σε καλοκαιρινούς προορισμούς. Το συναίσθημα αυτό όμως έχει συχνά πολύ βαθύτερα αίτια. «Από επιστημονική σκοπιά μιλάμε περισσότερο για ένα έντονο αίσθημα κόπωσης», εξηγεί ο Γιοχάνες Βέντσε από τη γερμανική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Προστασίας της Εργασίας. «Η κόπωση αυτή εκφράζεται, για παράδειγμα, στο ότι έχεις λιγότερη όρεξη να πας στη δουλειά, στο ότι χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για τον εαυτό σου μετά τη δουλειά, στην εμφάνιση προβλημάτων στις κοινωνικές σχέσεις αλλά και στη μείωση της απόδοσης».

Ο μασκαρεμένος λύκος...

Δεν είναι φυσικά μόνο η Γη που γυρίζει κατά τον Γαλιλαίο. Ούτε μόνο το εκλογικό αποτέλεσμα, όπως βεβαίωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι μια ολόκληρη κοινωνία που κινείται, η ελληνική, και που σιγά σιγά αποκολλάται από στερεότυπα, θέσφατα και παγωμένες δομές. Το απέδειξε πολλές φορές πριν από κάποια χρόνια, όταν τόλμησε, ξεκουνήθηκε από τους καναπέδες, γέμισε πλατείες, αμφισβήτησε το κάθε βόλεμα. Με την ίδια τόλμη έφτασε, τότε, ώς την κάλπη...

Η κόπωση των εορτών

Δεν λέει να ομορφύνει η πόλη κι ας ρέει στις φλέβες των παιδιών άφθονη η λαχτάρα για την αναμονή -με παιχνιδίζοντα ρουν-... τίνος; Τι, αλήθεια, αναμένουν τα παιδιά της κρίσης; Μόνο αυτά και η παιδικότητά τους ξέρουν.

Ολοι οι άλλοι πάμε στρέκλα - δίπλα, θολωμένοι και κουρασμένοι· κατάκοποι θα ’λεγε κανείς από την υπερπροσπάθεια της επιβίωσης, βαρύθυμοι και ημιπαραιτημένοι από τη χαρά, ψάχνοντας το γούστο μες στην ένδεια υλικών, σωμάτων και συναισθημάτων.

Τέκνα του σκοτεινού χειμώνα χαμένων ψευδαισθήσεων· ρεαλιστές. Τι να το κάνεις τέτοιο ιδεολογικό όπλο όταν είναι άσφαιρο, άσχημο, απωθητικό, ενώ σε άλλους πανίσχυρο, «ρωμαλέο» και κατακτητικό;