Την ώρα που ο κ. Γεωργιάδης διακτινίζεται από πάνελ σε πάνελ διασύροντας τους γιατρούς, ένας γιατρός χειρουργεί κάπου και σώζει μια ζωή. Μέσαστο μπούνκερ
ενός χειρουργείου, όπου η ζωή αντιμετωπίζει τον θάνατο, ένας-δυο-τρεις
γιατροί, ένας-δυο-τρεις νοσηλευτές, ένας-δυο-τρεις διοικητικοί,
κοντράρουν τον Ψυχοπομπό, κρατάνε τον πατέρα δίπλα στο παιδί του,
γιομάτοι αίματα και γράμματα.Μα δεν υπάρχουν κακοί γιατροί;
Ωωω! τι μας λέει ο κήρυκας;! τι νέα μάς φέρνει ο εξάγγελος;! Αλίμονό
μας, υπάρχουν, λέει, και κακοί γιατροί! Και σκάρτοι αξιωματικοί! και
κουφάλες εκπαιδευτικοί! Ω, θεοί! και πώς αντέχει η Βαβυλών τέτοιο
βάρος;! Ομως, είναιαρχαίο αυτό το γελοίο σόφισμα της εξουσίας. Να στρέφει την παθολογία που η ίδια δημιουργεί μέσα σε μια κοινωνία εναντίον
της κοινωνίας. Να καίει τα χλωρά μαζί με τα ξερά, ιδίως όταν η καύσις
δημιουργεί νέο τοπίο για μπίζνες - το real estate του αγρού του
Κεραμέως. Κι έτσιη ζωή σπαράσσεται από ’κείνους που την κυβερνάνε.