Ηταν μέσα στην κρίση όταν, με αφορμή την ανακάλυψη του κυπριακού
κοιτάσματος φυσικού αερίου «Αφροδίτη», πυροδοτήθηκε μια παραφιλολογία
στην Ελλάδα για το πώς θα έπρεπε να μοιράσουμε τα έσοδα από το πετρέλαιο
που δεν είχαμε –και δεν έχουμε– ακόμα ανακαλύψει.
Ηταν ένα πρωθύστερο σχήμα, χαρακτηριστικό του ελληνικού δημόσιου
διαλόγου, έδινε όμως μια ψυχολογική διέξοδο, μια φρούδα ελπίδα, κάτι σαν
να κυνηγάς να πιάσεις το τζόκερ την ώρα που σε πνίγουν τα δάνεια.
Η ελληνική κοινωνία αναζητούσε το «θαύμα» που θα μας επέτρεπε να
πληρώσουμε τα σπασμένα του χρέους, χωρίς να γίνουν περικοπές και
μεταρρυθμίσεις. Ολα θα λύνονταν χάρη στον από μηχανής θεό-«μαύρο χρυσό»,
τα έσοδα του οποίου θα κατέληγαν στις τσέπες μας.
