Οταν πριν από επτά-οκτώ χρόνια ξεσπούσε η κρίση, της οποίας η μοίρα
θέλησε να είμαστε τα χειρότερα θύματα, υπήρχε σε κύκλους της Αριστεράς
διεθνώς η προσδοκία πως άνοιγε μια περίοδος αμφισβήτησης του
νεοφιλελευθερισμού.
Η προσδοκία δεν ήταν εντελώς αβάσιμη.
Η βασική ιδέα τής πιο πρόσφατης –και, ταυτόχρονα, διαχρονικής-
βουλγκάτας του καπιταλισμού, η ιδέα των αυτορρυθμιζόμενων αγορών, είχε
αποδειχτεί πιο φούσκα από τις φούσκες που έσκαγαν, η μία μετά την άλλη,
τις μέρες εκείνες.
