Υπό κανονικές συνθήκες ο πολιτισμός
με ο,τιδήποτε τον συναποτελεί, μουσική, σινεμά, θέατρο, υλικές μαρτυρίες
της ιστορικής μνήμης αποτελεί αγαθό και διόλου εμπόρευμα. Από τους
θεσμούς του πολιτισμού περιμένει κανείς και παραγωγή πολιτισμού. Δηλαδή
παραγωγή παιδείας, σκέψης, καλλιέργειας, ταυτότητας. Εφόσον
εξασφαλιστούν κατ’ αρχήν τα παραπάνω έρχεται και η παραγωγή εκείνου του
πλούτου που μετριέται στο ταμείο. Αυτό είναι που ξεχωρίζει το δημόσιο
αγαθό, από το αγοραίο εμπόρευμα.
Αλλά αυτά είναι «θεωρίες» που δεν
χωράνε στο «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», σε αυτή την ανείπωτη θαλπωρή που
έχει εγκαταστήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση, είτε πρόκειται για ανθρώπινες
ψυχές είτε πρόκειται για πολιτιστικά αγαθά.
