«Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών
των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και
ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την
άλλη, όσο είναι σήμερα» αναφέρει ο Αντώνης Σαμαράκης στην υπέροχη
συλλογή διηγημάτων του «Ζητείται ελπίς».
Οικονομική κρίση, ανεργία, μελλοντική
αβεβαιότητα, κακομεταχείριση, απόρριψη ή εκμετάλλευση από άλλους
ανθρώπους, απόμακρες ανθρώπινες σχέσεις και ερωτικές απογοητεύσεις είναι
μερικοί από τους βασικούς προβληματισμούς ενός ατόμου στην σημερινή
κοινωνία που οδηγούν στο μονόδρομο… της μοναξιάς. Έτσι λοιπόν, φτάνουμε
σε ένα φαινόμενο που πολλοί επιστήμονες, θεολόγοι, κοινωνιολόγοι,
πολιτικοί επιστήμονες κατά καιρούς έχουν περιγράψει και δεν είναι άλλο
από την απομόνωση. Όταν το μέλλον ακούγεται τόσο ζοφερό, αλλά πάνω απ’
όλα τόσο αβέβαιο, όλοι αναγκάζονται να κοιτάξουν την «καμπούρα» τους.
Κανείς δε θέλει, αλλά και δεν μπορεί πια να ασχοληθεί με τους άλλους. Η
φράση τού Αντώνη Σαμαράκη αποτελεί την πεμπτουσία αυτού που βιώνουμε…
