Ο κοινωνικός δαρβινισμός, κοινωνική βάση του
φιλελευθερισμού, μας λέει πως ο αξιότερος είναι και αυτός που θα ανελιχθεί
κοινωνικά, ενώ όσοι αποτύχουν φέρουν οι ίδιοι αποκλειστικά την ευθύνη, ως
ανάξιοι για κάτι παραπάνω. Αυτά βέβαια στη θεωρία και σε ακαδημαϊκά μοντέλα επι
χάρτου όπου παίρνεται η υπόθεση εργασίας ότι η κοινωνία φτιάχνεται τώρα: ας
φανταστούμε δλδ ένα τεράστιο στίβο με δισεκατομμύρια κουλουάρ όπου όλοι μας
στηνόμαστε στην ευθεία και μόλις σημάνει ο αφέτης την εκκίνηση, αρχίζουμε να
τρέχουμε.
Στις
παγιωμένες, τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες όμως πως εκφράζεται με πραγματιστικό
τρόπο η συγκεκριμένη θεώρηση; Είναι άραγε εξασφαλισμένη η ισοτιμία αναφορικά με
τη θέση εκκίνησης στον κοινωνικό στίβο; Τα παιδιά παραδείγματος χάριν ενός
εφοπλιστή εκκινούν από την ίδια θέση με τα παιδιά ενός ανέργου; Ένας διαβητικός
έφηβος μιας οικογένειας χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε σύγκριση με έναν
αντίστοιχο νέο μιας εύπορης οικογένειας; Πως διασφαλίζεται ότι το περιβάλλον
όπου θα ανταγωνιστούμε για να δείξουμε το μέγεθος της αξίας μας είναι κοινό για
όλους, παρέχει ακριβώς τις ίδιες ευκαιρίες εκπαίδευσης, πρόσβασης στην υγεία
και βασικής διαβίωσης ώστε το “παιχνίδι” να μην είναι σικέ;
