Είναι κάτι που ακουγόταν εδώ και καιρό από διάφορους οργανικούς (ακόμα και εγχώριους) συνεργάτες της κυρίαρχης εξουσίας μπροστά στα αδιέξοδα, στο αργόσυρτο και γενικά τη φτώχεια ακόμα και του εμβολιαστικού εγχειρήματος, εν μέσω μιας πανδημίας καλπάζουσας και, σε μεγάλο βαθμό, απρόβλεπτης εξέλιξης. Το ζήτημα πήρε τις διεθνείς του διαστάσεις μετά τη γνωστή δήλωση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάϊντεν περί προσωρινής άρσης προστασίας της πατέντας των εμβολίων, ώστε να γίνει δυνατή η ταχύτερη, υποτίθεται, παραγωγή και διάθεσή τους στην πλειονότητα των χωρών, των πιο φτωχών του πλανήτη, απ΄ όπου, λόγω της μεγάλης μεταλλαξιμότητας και μεταδοτικότητας του κορονοϊού και διαμέσου της παγκοσμιοποιημένης αγοράς και επικοινωνίας, είναι διαρκώς επικρεμάμενος ο κίνδυνος εισόδου της όποιας νέας μετάλλαξής του στις μητροπόλεις «μας».
