Ο Μαρξ για τα… Τέμπη

Λες και δεν πέρασε μια μέρα, λες και δεν άλλαξε τίποτα. Και πώς να αλλάξει άλλωστε, αφού η βάση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εξακολουθεί να είναι η ίδια, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...

ΛΑΡΚΟ - Οριο δύο κόσμων: Με την πατρίδα και τους εργάτες ή με το κεφάλαιο και τα παράσιτα

 

Τι σημαίνει ΛΑΡΚΟ;
Γιατί και ποιοι ξεπουλάνε την κορυφαία εταιρεία στην Ευρώπη και στον κόσμο;

Ο καπιταλισμός τρελάθηκε;

David Harvey, Ο Μαρξ, το Κεφάλαιο και η τρέλα του οικονομικού λόγου, Τόπος, σελ. 268 (Μετάφραση: Εύη Νεοκοσμίδου)

Το βιβλίο του Χάρβεϊ, αν και εκδόθηκε στα αγγλικά αρκετά πριν την νέα αναζωπύρωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης τη συνδεδεμένη, αυτή τη φόρα, με την επιδημία, είναι απολύτως κατάλληλο να την «επεξεργαστεί» αναλυτικά.

Γιατί χειροτερεύει η ζωή μας;

Οπως γράφει ο Σλαβόι Ζίζεκ, τη δεκαετία του 1990 κυκλοφόρησε στη Γερμανία η φήμη σύμφωνα με την οποία ο Γκορμπατσόφ στη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Βερολίνο επισκέφθηκε αιφνιδιαστικά τον πρώην καγκελάριο Βίλι Μπράντ. Ωστόσο, όταν ο Γκορμπατσόφ έφτασε στο σπίτι του, ο Μπραντ αρνήθηκε να τον δει.

Αργότερα ο Μπραντ εξήγησε τον λόγο. Δεν συγχώρεσε ποτέ τον Γκορμπατσόφ που επέτρεψε τη διάλυση του κομμουνιστικού μπλοκ, όχι επειδή πίστευε μυστικά στον σοβιετικό κομμουνισμό, αλλά επειδή είχε πλήρη επίγνωση ότι η εξαφάνιση του σοβιετικού μπλοκ θα συνεπαγόταν την εξαφάνιση του δυτικοευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κράτους πρόνοιας.

Δισεκατομμυριούχος-Ιδρυτής Ομίλου Alibaba: Δουλέψτε 12 ώρες τη μέρα είναι «ευλογία»…

«Δουλειά ήλιο με ήλιο!» το έλεγαν οι παλιοί όταν ο άνθρωπος ζούσε μέσα στην απόλυτη φτώχεια, την ανέχεια, τσακίζοντας το κορμί του όλη μέρα για ένα ξεροκόμματο… «H μόνιμη τάση του κεφαλαίου είναι να υποβιβάσει τους εργάτες ίσαμε το μηδενικό επίπεδο» έγραφε ο Καρλ Μαρξ, το μακρινό 1863, στο έργο του «Το Κεφάλαιο» (τόμος πρώτος, σελίδα 621, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Εν έτη 2019 ένας Κινέζος δισεκατομμυριούχος, ιδρυτής του ομίλου «Alibaba», μιλώντας στους εργαζομένους της εταιρείας του υπεραμύνθηκε το εργασιακό ωράριο «996» της βιομηχανίας. Έτσι έχουν βαφτίσει οι Κινέζοι καπιταλιστές το ωράριο εργασίας που προβλέπει: Δουλειά από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ για έξι ημέρες την εβδομάδα!

Αυξήσεις μισθών – Επίδραση στην οικονομία

Ξαφνικά πολλή σκόνη σηκώθηκε με αφορμή τις περίφημες εξαγγελίες για τις αυξήσεις στον κατώτερο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Και η σκόνη ως συνήθως σηκώνεται για να μας εμποδίσει να δούμε καθαρά κάποια απλά ζητήματα. Είναι η σκόνη που σηκώνεται κυρίως από την κυρίαρχη σήμερα μονεταριστική-νεοφιλελεύθερη άποψη που λέει ότι δεν αντέχει η οικονομία τέτοιες σπατάλες. Ότι αυτά τα χρήματα θα έπρεπε να γίνονται επενδύσεις και όχι να δίνονται σε μισθούς για κατανάλωση. Επενδύσεις, λένε, που θα είναι τελικά προς το όφελος και του ίδιου του μισθωτού μακροπρόθεσμα, αφού θα βελτιωθούν έτσι οι οικονομικοί δείκτες.

Δεν είναι ο Καπιταλισμός των γονιών σου

Το καπιταλιστικό σύστημα, εδώ και καιρό, έχει χάσει την ικανότητά του να υλοποιεί το φαινομενικό ιστορικό συγκριτικό πλεονέκτημά του από το οποίο αντλεί και την νομιμοποίησή του –να οδηγεί στην ασταμάτητη συσσώρευση κεφαλαίου, που δημιουργεί την αυτοσυντηρούμενη οικονομική ανάπτυξη και δίνει τη δυνατότητα για την άνοδο των επιπέδων διαβίωσης.

Το σύστημα έχει εθιστεί στο δωρεάν χρήμα

Καθώς οι κεντρικοί τραπεζίτες, οι υπουργοί Οικονομικών και οι υπεύθυνοι χάραξης κυβερνητικής πολιτικής βρίσκονται ήδη στην ετήσια συνάντησή τους στο Τζάκσον Χολ του Ουαϊόμινγκ (24-26 Αυγούστου 2017), το βασικό τους θέμα είναι εάν οι κύριες κεντρικές τράπεζες στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη θα συνεχίσουν να αυξάνουν τα επιτόκια φέτος.

Αλλά και πότε οι τρεις μεγάλες κεντρικές τράπεζες (Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Τράπεζα της Αγγλίας) θα αρχίσουν να πωλούν τους ισολογισμούς των 9,8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων που συγκέντρωσαν από την τραπεζική κρίση του 2008-09.

Αγορά, Φασισμός και Δημοκρατία

Η αγορά στο πλαίσιο της νεοαυστριακής θεωρίας θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία όπου οι σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες θα διαμεσολαβούνται αποκλειστικά μέσω των ιδιωτικών θεσμών των πολυεθνικών, πρακτική που σιγά-σιγά θα οδηγήσει στην απόρριψη συλλογικών υποκειμένων, (κόμματα, πολιτικά προγράμματα, οικονομικά συστήματα, εργατικά σωματεία κτλπ), με στόχο να εξαφανίσουν ή να δυσχεράνουν την έκφραση οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης των πολιτών. Η αγορά, λοιπόν, με τον υποβιβασμό της συλλογικής συμμετοχής στα κοινά, αντιμετωπίζει την δημοκρατία ως μια τεχνική, το μέσo δηλαδή που θα της επιτρέψει να ελέγξει την εκλογή των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας. Ο σκοπός είναι ο περιορισμός της πολιτικής, δηλαδή, η δυνατότητα των πολιτών να συμμετέχουν στην διαχείριση των κοινών, που ισοδυναμεί με την φασιστική απαίτηση των αγορών οι δημόσιοι πόροι να χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Καταλήγουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι η λέξη δημοκρατία έχει ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιεχόμενο εξαρτημένο από το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο χρησιμοποιείται.

Ο κατά Χάουαρντ Φαστ Σπάρτακος και η κατά Μαρξ κατάργηση της δουλείας

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο «Σπάρτακος» του Φαστ είναι δημοφιλέστερος από το «Σπάρτακο» του Καίστλερ. Και μόνο το γεγονός ότι πάνω στο βιβλίο του Φαστ βασίστηκε το σενάριο της τεράστιας χολιγουντιανής επιτυχίας με τον Κερκ Ντάγκλας τα λέει όλα. Γιατί ο Φαστ ξέρει να χειρίζεται όλες τις κλασικές συνταγές της εμπορευματοποίησης αποδίδοντας το πορτρέτο του απόλυτου ήρωα που δεν διστάζει ποτέ, δεν φοβάται ποτέ και δεν υποχωρεί ποτέ, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τη σωστή επιλογή, που δεν είναι άλλη από την εφαρμογή της δικαιοσύνης. Ο αυστηρά μονογαμικός έρωτάς του με τη Βαρίνια και οι ρομαντικές στιγμές που θέλουν τον Σπάρτακο να ξαπλώνει στα πόδια της πιάνοντάς της το χέρι και να αναλογίζεται το πανανθρώπινο όραμα της ελευθερίας είναι η επική διάσταση της επανάστασης που πρώτα απ’ όλα διασφαλίζει την ηθική της υπεροχή. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη απόσταση του επαναστατημένου Σπάρτακου από το σαθρό ρωμαϊκό καθεστώς που αποπνέει τη νοσηρότερη ανηθικότητα. Γιατί ο Φαστ ξεκινά την ιστορία αντίστροφα παρουσιάζοντας τους σταυρωμένους στην Απία Οδό που σαπίζουν και κατατρώγονται από τα έντομα και τα πουλιά κι αναδύουν τη φρικαλέα οσμή της πτωμαΐνης. Το αποκρουστικό θέαμα της απάνθρωπης διαπόμπευσης δεν είναι παρά η επιβολή της πιο αδίστακτης εξουσίας, που αδυνατεί να σεβαστεί οτιδήποτε.

Ο πατριωτισμός... του κεφαλαίου

Παρακολουθώ, όπως πολλοί αυτό τον καιρό, τη συζήτηση και τις μεγάλες κουβέντες που ακούγονται για τη γνωστή υπόθεση με τα εκπαιδευτικά σεμινάρια του ΔΝΤ σε δημοσιογράφους και για άλλες πρακτικές των μνημονιακών «θεσμών» επηρεασμού της ελληνικής κοινωνίας μέσω των ΜΜΕ.

Ειλικρινά και παρά τη σοβαρότητα τέτοιων, όντως υπαρκτών, μεθοδεύσεων χειραγώγησης των πολιτών, με πιάνουν τα γέλια. Όχι γιατί δεν πιστεύω ότι το ΔΝΤ και οι άλλοι «θεσμοί» δεν διαθέτουν άφθονα κονδύλια και μηχανισμούς δημοσίων σχέσεων για να «λαδώσουν» ΜΜΕ και δημοσιογράφους στην Ελλάδα και αλλού, αλλά γιατί χθες ο κ. Στουρνάρας δημοσιοποίησε την έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος που διοικεί και στην οποία έκθεση (140 σελίδων) σερβίρει αμάσητη όλη τη γραμμή του ΔΝΤ και των πιο άθλιων μνημονιακών κύκλων του εξωτερικού και του εσωτερικού.

«Κρυμμένα» και αφορολόγητα 4,7 τρισ. ευρώ!

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ

Και μόνο η φράση «φορολογικός παράδεισος» κρύβει κάτι το μυστηριώδες. Το πιο καλά φυλαγμένο μυστικό τους είναι το πραγματικό κεφάλαιο που βρίσκεται στις μικρές αυτές φορολογικές «οάσεις» του πλανήτη.

Ο νεαρός οικονομολόγος Γκαμπριέλ Ζουκμάν, μετά από συστηματική έρευνα, κατάφερε να δώσει ένα συγκεκριμένο νούμερο, που μοιάζει πραγματικά αστρονομικό: 4,7 τρισ. ευρώ «κρύβονται» στις φορολογικές οάσεις, ποσό που αντιστοιχεί στο 8% του ιδιωτικού πλούτου παγκοσμίως.

Σφίξε και άλλο το ζωνάρι για να πάρουμε δανεικά

Την έξοδο στις αγορές για εξεύρεση νέου δανείου 5 δισ. ευρώ θέτει ως κεντρικό στόχο η κυβέρνηση για το 2014. Μετά από 4 χρόνια αιματηρών θυσιών των ελλήνων πολιτών, η κυβέρνηση θέτει ως προτεραιότητα να πάρει νέο δάνειο, του οποίου την αποπληρωμή θα φορτώσει στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων…

Εξαετία κερδών για το κεφάλαιο, φτωχοποίησης των εργαζομένων

ΑΠΟ ΤΟ 2007 ΕΩΣ ΤΟ 2013 Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕΙΩΘΗΚΕ 4,6%, ΕΝΩ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ 20,3%

*Το πραγματικό ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών έχει μειωθεί 35,4%.

*Η κάθετη πτώση του μεριδίου εργασίας ακυρώνει και την οικονομική ανάπτυξη.

ΠΡΙΝ από 5 μήνες, στην έκθεση της δεύτερης αναθεώρησης του β' Μνημονίου από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τονιζόταν μεταξύ άλλων πως «η ιδιωτική κατανάλωση σαν ποσοστό στο ΑΕΠ προβλέπεται να μειωθεί από 73,4% το 2010 σε 68% το 2016».