Αυτό που λάτρευα πάντα στα καρναβάλια είναι ότι μπορείς να φορέσεις
μια οποιαδήποτε μάσκα και να χαθείς μέσα στο μασκοφορεμένο πλήθος,
αποκτώντας μιαν άλλη, καινούργια, φανταστική ταυτότητα. Δεν είναι
απαραίτητο να βγαίνει νόημα από τη φορεσιά σου, το μόνο που χρειάζεται
είναι να προσποιηθείς, όσο πιο πειστικά μπορείς, ότι είσαι κάτι άλλο από
αυτό που στ’ αλήθεια είσαι. Με το που συμβεί αυτή σου η μεταμόρφωση,
νιώθεις ήδη τις πρώτες αλλαγές στην ψυχολογία σου, σταδιακά υιοθετείς
όλο και περισσότερες κινήσεις και αντιδράσεις και στάσεις που να
ταιριάζουν σε αυτό που υποδύεσαι. Αν είσαι άνδρας και κάνεις τη γυναίκα,
αν είσαι άνθρωπος και κάνεις το ζώο, αν είσαι ακομμάτιστος και κάνεις
τον κομματάρχη, αν είσαι ζάμπλουτος και κάνεις τον παλιάτσο, αν βαφτείς
και ντυθείς και γίνεις ένας εντελώς άλλος, τότε το όλο πείραμα γίνεται
ακόμα πιο ενδιαφέρον. Και συνειδητοποιείς πόσο συναρπαστικό μπορεί να
γίνει αυτό το παιχνίδι ρόλων από τις αντιδράσεις όσων σε κοιτούν,
μασκαρεμένων και μη. Και ειδικά όταν μπλέκεσαι και μπερδεύεσαι και
αγκαλιάζεσαι με δεκάδες και εκατοντάδες άλλους καρναβαλιστές, ολοένα
ξεχνάς ότι αυτό που ντύθηκες είναι ψεύτικο και προσωρινό, αφήνεσαι,
χορεύεις και υποκρίνεσαι, μπαίνοντας στο πετσί από την ιδρωμένη τη στολή
σου, πιστεύοντας ότι, τελικά, κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει και να
φαίνεται ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που στην πραγματικότητα
είναι και που οι άλλοι άνθρωποι, οι γύρω του άνθρωποι, μπορούν να τον
αποδεχτούν με τη νέα του αυτή προσωπικότητα, που μπορεί να μην είναι
μία, μπορεί να είναι πολλές προσωπικότητες, διαφορετικές, συγκρουόμενες ή
εναρμονισμένες. Ή και διχασμένες.
