Με πονάει αυτή η χώρα, με σφίγγει, χρόνια τώρα, απ’ το λαιμό και με
πονάει. Γυρεύει να με ξεζουμίσει σαν ένα πορτοκάλι, που πρώτα το άφησε
να παγώσει στον κάθε χιονιά, κι ύστερα γυρεύει να πάρει με το στανιό
τους ζωτικούς του χυμούς.
Μου κλείνει πονηρά το μάτι και μου ψιθυρίζει συνωμοτικά «μην είσαι μαλάκας ρε σύ…»
Με
πονάει το τσιμεντένιο χώμα της, οι αντιφάσεις της με κόβουν, με
χαράσσουν, με ξεφλουδίζουν πεισματικά, ξανά και ξανά. Με παγώνουν τα
αλουμινένια κάγκελα στα μπαλκόνια της κι οι αυλόπορτες ασφαλείας της με
κλείνουν απ’ έξω.
Αλλά εκείνη, μου κλείνει πονηρά το μάτι και μου ψιθυρίζει συνωμοτικά «μην είσαι μαλάκας ρε σύ…»
