Ως παυσίπονο: δεν είμαι καλά, αλλά αν λέω ότι είμαι, θα το πιστέψω και θα γίνω.
Ως παρηγοριά: υπάρχουν άλλοι που είναι χειρότερα, άρα εγώ είμαι καλύτερα.
Ως κατά συνθήκη ψεύδος: εγώ καλά, εσύ καλά, όλοι καλά, πάντα καλά, αχ τι καλά!
Ως άλλοθι: αν είμαι καλά, δε χρειάζεται να αλλάξω τίποτα.
Καλά; Τι είναι αυτό; Ποιος το ορίζει; Τι σημαίνει; Γιατί έχουμε ανάγκη να το δηλώσουμε; Γιατί μας ρωτάνε καν πως είμαστε αφού κανείς δε θέλει να ακούσει; Γιατί ρωτάμε τους άλλους αφού δε μας νοιάζει; Αν η αλήθεια είναι ότι είμαστε χάλια ή μια χαρά, γιατί δεν το λέμε;