“…μια γενιά από επιστημονικά ανδρείκελα που θα εκμισθώνουν πρόθυμα τις υπηρεσίες τους στους ισχυρούς…”

Το 2016 ανέβηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε μια εξαιρετική παράσταση το έργο του Μπρεχτ «Η ζωή του Γαλιλαίου».

Τέσσερις αιώνες μετά την αποκήρυξη από τον Γαλιλαίο των ιδεών του και την απάρνηση από μέρους του της επιστημονικής αλήθειας και μετά από δυο χρόνια πανδημίας όπου βοούν η αξιοποίηση, η εκμετάλλευση, η πολιτική εργαλειοποίηση της πανδημίας και η προώθηση αντιδραστικών πολιτικών επιλογών – επίθεση σε κοινωνικές και ατομικές ελευθερίες, επίθεση σε εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, υπονόμευση του δημόσιου συστήματος υγείας, αδιαφορία για την υγεία του λαού από ΜΜΜ και χώρους δουλειάς μέχρι σχολεία και εκκλησίες – επιλογών που ζητούν “νομιμοποίηση” μέσω της υπαγόρευσης επιστημονικών άλλοθι ή έχουν εξασφαλίσει την σιγή επιστημόνων απέναντι στην αντιλαικότητα και τον ανορθολογισμό τους, στο ερώτημα «τι κάνουν οι επιστήμονες;», αντί άλλου σχολίου, αντιγράφουμε (από την μετάφραση του Οδυσσέα Νικάκη):

Το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας

Μπορούμε να καταχωνιάσουμε πολλά δράματα μέσα στο αρχαϊκό πεδίο δράσης της ιστορίας. Πολλά κορμιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Αρκετό πόνο βουβό, που ο χειρουργός ιστορικός θα τον μετασχηματίσει σκληρά και ωμά στο ψυχολογικό βάθρο που έστησαν οι νικητές. 

Απʼ τη μία η φευγαλέα επισκόπηση των γεγονότων κι απʼ την άλλη η ταξική παραμορφωμένη κυριαρχία. Οι ιμπεριαλιστές διδάσκουν την πειθαρχία ως το μεδούλι. Εικονίζουν μια σπαρακτική αφήγηση και την προβάλουν πάνω στη λάμψη των εκρήξεων. Οι μορφολογικές ομοιότητες κάθε πολέμου σκοντάφτουν πάνω στον οραματισμό του θανάτου. Ο θάνατος γίνεται κατασκευή και φωτίζει εκτυφλωτικά το βλέμμα των μαζών. Γίνεται ο σιτιστής του οικονομικού διακανονισμού των ψυχών. Γίνεται η ασφαλέστερη δικαίωση κάθε φονταμενταλισμού. Το τέλος κάθε παρακμής και η αρχή μιας νέας.