Η δήθεν ιδιωτική ελληνική τηλεόραση δεν είναι «ιδιωτική», μια που η ύπαρξή της έχει βασιστεί πάνω στις διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις των ιδιωτών ιδιοκτητών της από τους φορολογούμενους, δηλαδή από τον ελληνικό λαό.
Αυτή είναι άλλη μια φαντασίωση, που την καταπίνει αμάσητη εκείνο το προβατοποιημένο ελληνικό κοινό, που έχει μάθει να σκέφτεται σχεδόν μόνο με το συναίσθημα, έχοντας εξορίσει την όποια λογική σκέψη στο υπερπέραν. Ωστόσο δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο κακό. Πολύ μεγαλύτερα είναι η διάλυση του εκπαιδευτικού χαρακτήρα της τηλεόρασης, η αποσύνθεση των κοινών κωδίκων επικοινωνίας (κύριο προϊόν του πλήθους των «ιδιωτικών» σταθμών) και η επικράτηση του κοινωνικού κιτς.
