Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, με τα πολλά βγήκα κι εγώ την προηγούμενη βδομάδα θετικός μετά από δύο χρόνια πανδημίας. Τυχερός είμαι - η Ομικρον μοιάζει παιχνιδάκι μπροστά σε προηγούμενες εκδοχές, λιγάκι πονοκέφαλο είχα, κάτι δέκατα, κι όλα καλά. Αρκεί βέβαια να έχεις εμβολιαστεί, να μην είσαι ηλικιωμένος ή ανοσοκατεσταλμένος και να μην έχεις σοβαρά υποκείμενα νοσήματα: τότε όχι μόνο μπορεί να γίνει επικίνδυνη σαν τα ξαδέλφια της, τη Δέλτα και τις άλλες, αλλά κάλλιστα μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο, όπως βλέπουμε άλλωστε και από τις καθημερινές, επίμονες «τριαντάρες» και «σαραντάρες» των θανάτων. Και απ' ό,τι ξέρω η Ομικρον είναι τρομερά μεταδοτική. Μεγάλοι άνθρωποι, θα πείτε - και λοιπόν; Γιατί να μη ζήσουνε μερικά χρονάκια παραπάνω; Ποιος θα αποφασίσει πότε είναι η ώρα του άλλου να πεθάνει - ο Μητσοτάκουλας ή ο Θανασάκης Κωνσταντίνου Πλεύρης;
