"Ε, μη μας παίρνει κι «από κάτω»"!
Ξεκινάμε από ένα σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούμε: Η κριτική είναι νόμιμη
(και πως θα γινόταν αλλιώς; Πέρασαν οι παλιές «καλές εποχές»), θεμιτή,
απαραίτητη και αξιοποιήσιμη.
Ενστάσεις έχω κι εγώ (ΕΡΤ, πλειστηριασμοί, επαναπροσλήψεις, άμεση
αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης, γελοιογραφία), όμως…
…’Όμως τα θετικά κατά τη γνώμη μου είναι πολύ περισσότερα. Σπάσαμε τον
τσαμπουκά της Τρόικας (Εμείς διατάσσουμε – εσείς εκτελείτε) και βγάλαμε το
κεφάλι μας από τη γκιλοτίνα της άμεσης χρεοκοπίας χωρίς να υποκύψουμε στην «τελευταία
αξιολόγηση», πράγμα το οποίο δεν συζητούσε καν το Βερολίνο πριν από 10 μέρες.
Το Βερολίνο το οποίο μιλούσε εξ΄ ονόματος μιας βουβής Ευρώπης χωρίς καν να τη
ρωτά. Όχι, πλέον.
Πάψαμε να τσακωνόμαστε με τον θυρωρό του «εργοστασίου» και …αντιμιλάμε στον
«εργοστασιάρχη». Ανακατέψαμε την Ευρώπη και ακούστηκε διεθνώς τι μας έκαναν
τόσα χρόνια. Τα ρήγματα είναι ευδιάκριτα μεταξύ Βερολίνου – Κομισιόν, μεταξύ
Ολάντ – Μέρκελ, μεταξύ Ραχόι – Ρέντσι ακόμη και μεταξύ Μέρκελ – Σόιμπλε.
Ενδοϊμπεριαλιστικά, αλλά υπαρκτά. Άρα εκμεταλλεύσιμα.
