Οι κίνδυνοι του ύπνου στον καναπέ

Η οικεία οικία μες στην ασφάλειά της κρύβει πολλές παγίδες. Είναι άλλωστε γνωστό πως η απόσταση ανάμεσα στην αγκαλιά και το πνίξιμο είναι περίπου ένας σπασμός.

Ο κίνδυνος είναι ο ύπνος της εγρήγορσης, ακριβώς το συναίσθημα αυτό της ασφάλειας που κάνει όλες τις άμυνες να ατροφούν απότομα.

Τα κατοικίδια έπιπλα συχνά τείνουν να μεταμορφώνονται σε πισώπλατους εχθρούς. Ενα ράφι, η γωνία ενός τραπεζιού, το πόδι μιας καρέκλας βρίσκουν εύκολα έναν νέο σκοπό και μια νέα αποστολή σε μια αμυχή, μια μελανιά ή μια πληγή στο ανθρώπινο σώμα.

Μέσα στην ηρεμία της οικιακής γεωγραφίας τίποτα δεν σε προειδοποιεί για τις παγίδες και τους κινδύνους της κοινότοπης συνόρευσής σου, της συγκατοίκησής σου με τη ρουτίνα.

Η θέα της θάλασσας μειώνει το στρες περισσότερο από τη θέα του πρασίνου

Τυχεροί όσοι μένουν πάνω στη θάλασσα ή έστω τη βλέπουν από μακριά, καθώς, μεταξύ άλλων, είναι πιο ήρεμοι. Οι άνθρωποι που, από το σπίτι τους ή το γραφείο τους, βλέπουν τη θάλασσα κάθε μέρα, έχουν σημαντικά μικρότερο ψυχολογικό στρες, σύμφωνα με μια νέα αμερικανο-νεοζηλανδική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη βρήκε ότι η θέα της θάλασσας είναι ανώτερη και από τη θέα του πρασίνου. Όσοι καθημερινά έβλεπαν δάση ή πάρκα από το σπίτι τους, δεν είχαν ανάλογο όφελος στην μείωση του στρες.

Η αξία του να μην κάνουμε τίποτα

Προσπαθώ απελπισμένα να θυμηθώ την τελευταία φορά που καθόμουν χωρίς να κάνω απολύτως τίποτε και δεν μπορώ να τη φέρω στο μυαλό μου.

Σίγουρα ήταν πριν κάνω παιδιά, πριν αποκτήσω κινητό, πριν αρχίσω να δουλεύω, πριν μου πάρουν τον πρώτο μου υπολογιστή. Ήμουν φοιτήτρια ή ίσως και μαθήτρια ακόμα. Φαντάζομαι θα ήταν κάποιο καλοκαιρινό μεσημέρι στο σπίτι στο χωριό, από εκείνα που σε ζεσταίνουν ολόκληρο με το που τα φέρνεις στη μνήμη σου και που ο μόνος ήχος που διακόπτει τη ραστώνη τους είναι εκείνος από τα τζιτζίκια στα γύρω δέντρα. Ακόμα και όταν κάθομαι να δω τηλεόραση, τις σπάνιες πια εκείνες φορές που μου περισσεύει χρόνος, θα απασχολούμαι παράλληλα με το κινητό, το λάπτοπ ή θα κρατάω σημειώσεις για όλες τις εκκρεμότητες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε λίγο.