Η ρίμα των εχθρών της δημοκρατίας

Η ομοιοκαταληξία ανάμεσα στις λέξεις «ελληνική» και «πολιτικοί» είναι παιδαριωδώς εύκολη. Και κραυγαλέα ρηχή. Από χρήση σε χρήση όμως, από επανάληψη σε επανάληψη, έχει διανοιγεί μια τρύπα, μια μαύρη τρύπα, που απειλεί ό,τι σπουδαιότερο διαθέτουμε και ό,τι κυρίως οφείλουμε να διαφυλάξουμε: τη δημοκρατία. Μια δημοκρατία που παραμένει πολυτιμότατη και αναντικατάστατη παρά τις αδυναμίες της. Και παρά την επιπολαιότητα που διακρίνει σε πολλά τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, τα οποία δείχνουν να πολιτεύονται με το πεδίο της μνήμης τους απογοητευτικά περιορισμένο.

«…και θα πεθάνουμε μαζί», λίγο πριν, λίγο μετά

Δεν μας αντέχουμε. Είναι φανερό, χωρίς να αναλωθείς σε μακροχρόνιες και διεξοδικές έρευνες. Μια περιήγηση στο facebook π.χ φτάνει. Δεν μας αντέχουμε, εμείς οι θεωρητικοί της σύμπνοιας, της «επί γης ειρήνη», της κατάργησης των ιεραρχήσεων, διακρίσεων, συνόρων, φύλων και φυλών, δεν μας μπορούμε . Δεν μπορούμε καν τους οικείους μας,  αυτούς που κουτσά – στραβά, έχουμε συνυπάρξει δεκαετίες.

Αδιάφοροι, αυτοί οι αιώνιοι εχθροί

«Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: Γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων», έγραφε ο Αντόνιο Γκράμσι. Αποκαλούσε τους αδιάφορους «το νεκρό βάρος της Ιστορίας», αυτούς που πρέπει να απολογηθούν για ό,τι έχουν κάνει, αλλά κυρίως για όσα δεν έχουν κάνει.

Οι αδιάφοροι έχουν ένα και μόνο προβληματισμό: Για τις ευθύνες των άλλων. Ποτέ τις δικές τους. Αυτοαθωώνονται πάντα με πρόσχημα τη χαριτωμένη τους φύση ή την αδυναμία τους να βρουν κάτι αρκετά σοβαρό για να το υποστηρίξουν όπως και όσο πρέπει.