Στον ‘κυνόδοντα’ του Λάνθιμου όπως και στην Ελλάδα του 2016, τα πάντα
ισορροπούν στο χείλος της παραφροσύνης και του σουρεαλισμού:
Παρακολουθούμε εγκλωβισμένα παιδιά μέσα στα όρια του σπιτιού, αποκομμένα από τον έξω κόσμο,
υποχρεωμένα να δέχονται οδηγίες και γνώσεις από τον σοφό πατέρα της οικογενειας.
Οποιαδήποτε «επικίνδυνη» λέξη μπορούσε να προκαλέσει αναστάτωση στα παιδιά
-συνειδητοποίηση της πραγματικότητας δηλαδή-
βαφτιζόταν ως κάτι άλλο και περιθωριοποιούταν·
Παρακολουθούμε εγκλωβισμένα παιδιά μέσα στα όρια του σπιτιού, αποκομμένα από τον έξω κόσμο,
υποχρεωμένα να δέχονται οδηγίες και γνώσεις από τον σοφό πατέρα της οικογενειας.
Οποιαδήποτε «επικίνδυνη» λέξη μπορούσε να προκαλέσει αναστάτωση στα παιδιά
-συνειδητοποίηση της πραγματικότητας δηλαδή-
βαφτιζόταν ως κάτι άλλο και περιθωριοποιούταν·
Έτσι η ‘θάλασσα’ είναι πολυθρόνα, η ‘εκδρομή’ είναι δομικό υλικό και το ‘αιδοίο’, λάμπα.
