(με αφορμή μια τυχαία συνάντηση)
Είχα να τον δω
πολλά χρόνια. Αξύριστος, με λεκιασμένο πουκάμισο, καθόταν μόνος του στο
διπλανό τραπέζι σκυμμένος πάνω σε έναν ακατάστατο σωρό από χαρτιά που
είχε απλώσει μπροστά του. Σημείωνε κάτι, έσβηνε, καθόταν σκεφτικός. Ήταν
από τους πρώτους μαθητές μου. Τέλη του ’90, νεοδιόριστος και αγχωμένος
εγώ, σε επαρχιακή πόλη του Βορρά, που την ήξερα μέχρι τότε μόνο για το
εμπόριο γούνας και τη λίμνη της. Δύσκολη χρονιά. Το κρύο τσουχτερό. Το
Γυμνάσιο ευτυχώς καλά οργανωμένο, η Διευθύντρια αυστηρή αλλά δίκαιη, οι
μαθητές, όπως αποδείχτηκαν, φιλικοί και συνεργάσιμοι.
