Είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια η δίψα των θεών και των δράκων για
ανθρώπινο κρέας και αίμα. Στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας
θυσιάστηκαν αδίστακτα γιοι, θυγατέρες, αλλά και ολόκληροι λαοί. Θέλοντας
να μοιάσουν με τους θεούς, οι άνθρωποι καλλιέργησαν την ανθρωποφαγία.
Για μια στιγμή, καθώς γεύονταν τον όμοιό τους, αποκτούσαν μια
ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που τους έκανε να ξεχνούν τα βάσανα και τις
ανεπάρκειές τους.
Το κόλπο τελειοποίησαν οι απανταχού εξουσίες: όταν οι υπήκοοι
γίνονται πολύ δυστυχισμένοι από τις ασκούμενες πολιτικές, ή πολύ
ανήσυχοι, ή (σπανιότερα) πολύ ανυπάκουοι, διαλέγουν κάποιον, από έναν
ειδικό κατάλογο αναλώσιμων που αλλάζει διαρκώς, και τον πετάνε στο
πλήθος να τον φάει, να νιώσει για λίγο σαν θεός.
