Η ανοησία της αστικής ζωής

Ένας μεξικανός φίλος, πριν από μια δεκαετία, με ρώτησε: ποια κατάσταση θα δημιουργούνταν εάν στην Πόλη του Μεξικού κατέρρεε η παροχή νερού; Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια τέτοια πιθανότητα, γι αυτό έμεινα άφωνος. Χωρίς αμφιβολία, σε λίγες μέρες η κατάσταση θα γινόταν χαοτική, θα υπήρχε βία για το νερό και πολλοί άνθρωποι θα επιχειρούσαν να εγκαταλείψουν τη μεγαλούπολη, η οποία θα γινόταν μια παγίδα από την οποία θα ήταν αδύνατον να ξεφύγουν.

Εδώ και ένα μήνα ένα ασυνήθιστο γεγονός λαμβάνει χώρα στη Λίμα και σε μικρότερη κλίμακα σε διάφορες επαρχιακές πόλεις του Περού. Χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα, της οποίας η μητροπολιτική περιοχή υπερβαίνει τα δέκα εκατομμύρια κατοίκους (9,5 εκατομμύρια σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του 2017). Αλλά το πρόβλημα της Λίμα δεν είναι μόνο η τεράστια συγκέντρωση πληθυσμού. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο ακόμη ζητήματα.

Περισσότεροι από 600.000 Ελληνες για να βρουν δουλειά πρέπει να αλλάξουν πόλη ή επάγγελμα

Το όνειρο της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας «γιατρός, δικηγόρος, δημόσιος υπάλληλος» στην πρωτεύουσα θα πρέπει να εγκαταλείψουν οι μισοί και πλέον σημερινοί άνεργοι προκειμένου να έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να βρουν δουλειά τα επόμενα χρόνια. Αλλοι, βεβαίως, υψηλά καταρτισμένοι έχουν ήδη βρει διέξοδο στο εξωτερικό και φτάνουν από το 2008 μέχρι σήμερα τις 200.000, αριθμός αυξημένος κατά 300% σε σύγκριση με την προ κρίσης περίοδο. Η τάση μάλιστα είναι αυξητική, καθώς από τις 200.000 οι 50.000 είναι αυτοί που αναζήτησαν την τύχη τους εκτός Ελλάδας –κυρίως στη Γερμανία και την Αγγλία– κατά το πρώτο πεντάμηνο του 2014.