ΚΚΕ για την Πρωτομαγιά: Μέρα μνήμης και τιμής στην εργατική τάξη

«Η Εργατική Πρωτομαγιά φωτίζει τον δρόμο της ταξικής πάλης, τη μοναδική “ σωστή πλευρά της ιστορίας” για τους λαούς, αφού είναι αυτή που κινεί τον τροχό της ιστορίας προς τα μπρος. Εκτός από ημέρα μνήμης και τιμής στην εργατική τάξη, τον δημιουργό του κοινωνικού πλούτου και πρωτεργάτη της κοινωνικής εξέλιξης, η Εργατική Πρωτομαγιά είναι μέρα αγώνα και νέων στόχων που -ειδικά στις σημερινές συνθήκες των πολέμων, των κρίσεων, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης- φωτίζει το δρόμο για τη νέα κοινωνία, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική.

Η έννοια της εργατικής τάξης στον κλασικό μαρξισμό

1. Μια ημιτελής προσέγγιση

Η θεωρία για τις τάξεις είναι εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα επειδή ακριβώς θέτει την ταξική πάλη στο επίκεντρο της κατανόησης των κοινωνικών διαδικασιών. Επίσης, είναι σημαντικό ζήτημα από την άποψη του καθορισμού της στρατηγικής, της τακτικής και της διατύπωσης του προγράμματος των συνδικάτων και των εργατικών κομμάτων και συνεπακόλουθα για τον καθορισμό των αναγκαίων κοινωνικών συμμαχιών. Ομως, ενώ ο πυρήνας του έργου του Μαρξ διαπνέεται από ταξική μεροληψία υπέρ της εργατικής τάξης, εντούτοις υποτιμάται από τους μαρξιστές η μελέτη του ζητήματος των τάξεων.

Διαβάζοντας τη φτώχεια πίσω από τους αριθμούς

Ολο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα έρχονται στο φως της δημοσιότητας εκθέσεις και μελέτες από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ερευνητικά ινστιτούτα, αστικούς φορείς κ.λπ. σχετικές με τα μεγέθη της φτώχειας που αφορούν τόσο στη χώρα μας, όσο και παγκοσμίως. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα πρόσφατα δημοσιευμένα στοιχεία:

• Το 9,6% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.¹
• Στην Ελλάδα 2,5 εκατ. άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και 3,8 εκατ. το προσεγγίζουν.²
• Σε δείγμα περίπου 50.000 οικογενειών σε όλη την Ελλάδα, το 54% αυτών αντιμετωπίζει επισιτιστική ανασφάλεια και το 21% πείνα την περίοδο 2014 - 2015. Σε δείγμα 64 σχολείων της Αθήνας, 6 στους 10 μαθητές αντιμετωπίζουν επισιτιστική ανασφάλεια στο ίδιο χρονικό διάστημα.³

Το προφανές και αναντίρρητο συμπέρασμα στο οποίο συνηγορούν τα παραπάνω είναι ότι η φτώχεια, τόσο η απόλυτη όσο και η σχετική, βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Η «γενοκτονία» της εργατικής τάξης

Κάθε χρόνο συμβαίνουν παγκοσμίως περί τα 270 εκατομμύρια εργατικά ατυχήματα, ενώ ακόμη 160 εκατομμύρια εργαζόμενοι πέφτουν θύματα ασθενειών οι οποίες οφείλονται στις συνθήκες εργασίας τους. Κάθε χρόνο περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν σε όλο τον πλανήτη εξαιτίας των ατυχημάτων στους χώρους εργασίας ή ασθενειών οι οποίες σχετίζονται με την εργασία τους.

Κάθε 15 λεπτά πεθαίνει ένας εργάτης, κάθε ημέρα πεθαίνουν συνολικά 6.000 εργαζόμενοι. Ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν εξαιτίας της εργασίας τους ξεπερνά τον αντίστοιχο αυτών που σκοτώνονται στους πολέμους, και η βασική αιτία γι’ αυτό δεν είναι βέβαια κάποιες «μυστηριώδεις» νόσοι ή τα τραγικά «ατυχήματα», όπως αρκετοί θέλουν να πιστεύουμε, αλλά η εγκληματική αδιαφορία των εργοδοτών για την ασφάλεια των υπαλλήλων τους.

Ελπίδα και διεκδικήσεις κομμένες ΣΥΡΙΖΑ

Η Αριστερά των μειωμένων προσδοκιών – “Και τα μισά καλά είναι”"

«Χθες με πλησίασε μια γυναίκα και μου είπε: Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα πια δεν έχω άλλη ελπίδα. Τα μισά να κάνετε από αυτά που είπατε στη Θεσσαλονίκη θα είμαι ευχαριστημένη». Μιλώντας στο φεστιβάλ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε με τον πιο γλαφυρό τρόπο, μέσα από ένα παράδειγμα του «δρόμου», την αντίληψη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. «Και τα μισά να κάνουμε» απ’ όσα είπαμε στην ΔΕΘ, ο λαός θα είναι ευχαριστημένος. Καθώς οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης νομίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν τάζοντας μερικά ψίχουλα. Δεν χάνουν ευκαιρία να κατεβάσουν τις προσδοκίες, να ακρωτηριάσουν τους αιχμηρούς, ανατρεπτικούς πολιτικούς στόχους του κινήματος. «Τόσα μπορούμε», «είναι κοστολογημένα», «είναι με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς». Η Αριστερά των μειωμένων προσδοκιών, η Αριστερά της μίζερης προσαρμογής και της ακρωτηριασμένης ελπίδας είναι εδώ.

Η επισφαλής εργασία στην τοπική αυτοδιοίκηση

Όλες σχεδόν οι εξελίξεις στο εργατικό δίκαιο χαρακτηρίζονται από νομοθετικές παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της ευελιξίας. Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η εφαρμογή ευέλικτων μορφών εργασίας είναι ο κανόνας – και ισχύει για όλες τις χώρες, και τις οικονομικά ισχυρές της Ευρωπαϊκής Ένωσης: οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις αποτελούν παντού το βέλτιστο μέσο για την αύξηση της κερδοφορίας και τον περιορισμό των συλλογικών διεκδικήσεων των εργαζομένων.

Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης η τάση αυτή εντάθηκε και ο αριθμός των εργαζομένων με συμβάσεις μερικής απασχόλησης αυξήθηκε. Η προώθηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης οδήγησε σε επιδείνωση των όρων συμμετοχής στην αγορά εργασίας, με δεδομένη δε την υψηλή ανεργία, οι εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν να αποδεχτούν συμβάσεις μερικής απασχόλησης.

Η ομάδα της εργατικής τάξης δεν πάει στον παράδεισο

Αναδημοσίευση από othersidefootball.com

Η «Ρεάλ του Νις», η Ραντνίσκι, θεωρούταν και είναι κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας και στην ευρύτερη περιοχή. Από την ίδρυση της το 1923, οι «Εργάτες», αυτό σημαίνει «ραντνίσκι» στα σερβικά, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με το σοσιαλιστικό και εργατικό κίνημα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Οι οπαδοί της, οι «Μεράκλιγιε» είναι γνωστοί για το αντι-φασιστικό τους προφίλ σε αντίθεση με ότι συμβαίνει με τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς άλλων ομάδων της Σερβίας που έχουν υιοθετήσει την ακροδεξιά ιδεολογία.

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ Α.Ε.»: Το κίτρινο εργοστάσιο που μαύρισε τις ζωές των εργατών του

Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ Α.Ε.»-(ΕΛ.ΥΦ.) της οικογενείας Ακκά είναι ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια στην Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας και συγκαταλέγονταν στις τρεις μεγαλύτερες βιομηχανίες παραγωγής denim στην Ευρώπη και ήταν η μοναδική του κλάδου στην Ελλάδα, με αρκετές βραβεύσεις για τις εξαγωγές της. Το εργοστάσιο είναι σε λειτουργία τα τελευταία 30 χρόνια και πλέον, με εκατοντάδες εργαζόμενους. 

Μέχρι πριν από δέκα χρόνια περίπου στο εργοστάσιο λειτουργούσαν και οι τρεις βάρδιες σε πλήρη παραγωγή και παρουσίαζε τεράστια κέρδη. Σε αυτές τις συνθήκες η εργοδοσία είχε υπογράψει επιχειρησιακή σύμβαση με τους εργάτες πολύ πάνω από την κλαδική. Μάλιστα τα πρώτα χρόνια λειτουργούσαν εγκαταστάσεις φιλοξενίας των παιδιών των εργατών, εστιατόριο, δίνονταν μπόνους παραγωγικότητας με τη μορφή τουριστικών εκδρομών. Οι «παροχές» αυτές βέβαια ήταν ψίχουλα μπροστά στην κερδοφορία του εργοστασίου. Και σε εκείνες τις συνθήκες οι εργάτες έπαιρναν πολύ λιγότερα από αυτά που παρήγαγαν με τη δουλειά τους. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν:  το πρότυπο εργοδότη του ΣΥΡΙΖΑ, της λεγόμενης «υγιούς επιχειρηματικότητας», που στα πλαίσια του καπιταλισμού μπορούν όλοι να είναι ικανοποιημένοι, και το κεφάλαιο και αυτοί που παράγουν τον πλούτο, η εργατική τάξη.  ή ο τρίτος δρόμος ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ή ακόμη και ο λαϊκός καπιταλισμός της Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή. 

Πόλεις και Επανάσταση: Η Κομμούνα του Παρισιού, 1871

Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 140 χρόνια, η κυβερνητικές δυνάμεις του Λουί Τιερ πνίγουν στο αίμα την πρώτη απόπειρα της εργατικής τάξης, να πάρει την εξουσία στα χέρια της. Το πείραμα της Παρισινής Κομμούνας διήρκεσε 72 μέρες και έχει αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα για τις λαϊκές επαναστάσεις μέχρι σήμερα.

Με αφορμή τα 140 χρόνια από τη βίαιη καταστολή της Κομμούνας του Παρισιού, κατά την οποία σκοτώθηκαν 30 με 40 χιλιάδες κομμουνάροι, το tvxs.gr αναδημοσιεύει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο του Manuel Castells, «Τhe City and the Grassroots», σε μετάφραση της Ελένης Πορτάλιου:

Η Παρισινή Κομμούνα

Επαναστατική απόπειρα της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στα χέρια της σε τοπικό επίπεδο, καταργώντας τις συγκεντρωτικές δομές του κράτους. Το πολιτικό πείραμα έλαβε χώρα στο Παρίσι και αποδείχτηκε θνησιγενές. Διήρκεσε 72 ημέρες (18 Μαρτίου - 28 Μαΐου 1871) και πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση του Λουί Τιερ (γνωστός και με το εξελληνισμένο επίθετο Θιέρσος).

Η Κομμούνα αναπτύχθηκε από το πολιτικό κενό που προέκυψε μετά τη συντριπτική ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο με την Πρωσία (19 Ιουλίου 1870 - 10 Μαΐου 1871). Στις αρχές του 1871 οι Πρώσοι πολιορκούσαν το Παρίσι και μάλιστα στις 17 Φεβρουαρίου έκαναν θριαμβευτική πορεία στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ίδια μέρα, ο μετριοπαθής δημοκράτης Λουί Τιερ, που είχε αντιταχθεί στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο και είχε κατηγορηθεί ως προδότης, κέρδισε τις εκλογές, μετά την παραίτηση του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'.