Το Φλεβάρη του 2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή της Ε.Ε. και ύστερα από
γνωμοδότηση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, δημοσιεύει κανονισμό για τις
απεργίες, μετά τις απεργιακές κινητοποιήσεις που είχαν κάνει Φιλανδοί
ναυτεργάτες και Σουηδοί οικοδόμοι. Στον κανονισμό συσχετίζεται το
δικαίωμα στην απεργία με το σεβασμό των «οικονομικών ελευθεριών» και
ιδιαίτερα της «ελευθερίας εγκατάστασης» και της «ελευθερίας παροχής
υπηρεσιών», δηλαδή με την απρόσκοπτη – δίχως στην ουσία τις «απεργιακές
ενοχλήσεις» - εφαρμογή της πολιτικής που υπηρετεί την καπιταλιστική
κερδοφορία.
Η άποψη αυτή, της απρόσκοπτης και μη ενοχλούσας απεργίας, με
διάφορες ανακοινώσεις και μορφές πλασάρεται από τις πρώτες απεργίες ως
σήμερα: «Την απεργίαν των αμαξηλατών (αρχές Μαρτίου 1895), σημείωνε στην Ελλάδα η εφημερίδα ΣΚΡΙΠ στο φύλλο της 5ης Μαρτίου
1895, ησθάνθησαν πολύ οι παρεπιδημούντες ξένοι, οι συνοδεύοντες
κηδείας, οι προτιθέμενοι να τελέσουν τους γάμους των και οι αμαξηλάται.
Κάτωθεν των μεγάλων ξενοδοχείων δεν έμεινε κάρο που να μη σταθμεύει,
έτοιμο να μεταφέρη εις την Ακρόπολιν λόρδους και μαρκησίους και κόμητας.
Εκτός των κάρων ενοικιάζοντο και όνοι εις τιμάς υπερόγκους[.]»
Στην Αγγλία μετά τις εκατοντάδες χιλιάδες του δημόσιου τομέα, που πήραν
μέρος στις διαδηλώσεις και την 24ωρη απεργία της Πέμπτης, ο
πρωθυπουργός Κάμερον δεσμεύτηκε ότι θα περιορίσει τις εξουσίες των
συνδικάτων.
