Άρης Βελουχιώτης: Έζησε και πέθανε ως επαναστάτης

Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια... Μια ημέρα αργότερα, στις 16 Ιουνίου, οι εθνοφύλακες θα βρουν τη σορό του. «Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος.

Ο Φιντέλ πάλι τους νίκησε – Hasta la victoria siempre

(Ένα χρόνο πριν...)

Με μια λιτή τελετή ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις για τον Φιντέλ Κάστρο. Οι αθλιότητες που ακούστηκαν, από τους διεθνείς και εγχώριους φιντελολόγους – δικτατορολόγους, ίσως σταματήσουν για λίγο. Σίγουρα, όμως, θα επανέλθουν και θα μοιάζουν πάλι με άσχημες μαριονέτες, με την ίδια υστερική ανάγκη να υποστηρίξουν πόσο «μισητός δικτάτορας» ήταν ο Φιντέλ.

Γιατί ήταν «μισητός δικτάτορας»; Γιατί το λένε αυτοί, παπαγαλίζοντας τρεις –τέσσερις φρασούλες.

Πέθανε ο Φιντέλ Κάστρο

Ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης Φιντέλ Κάστρο απεβίωσε χθες (Παρασκευή) το βράδυ σε ηλικία 90 ετών, ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Κούβας και αδελφός του, Ραούλ Κάστρο, ο οποίος τον διαδέχθηκε στην εξουσία το 2006.

«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ», είπε ο Ραούλ Κάστρο σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.

«Σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο σύντροφος Φιντέλ, η σορός του θα αποτεφρωθεί τις πρώτες ώρες» του Σαββάτου,  πρόσθεσε και κατέληξε με τη γνωστή φράση-ορόσημο του κομαντάντε «Hasta la victoria siempre!» («Μέχρι τη νίκη»).

“… δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι…”

«Υπήρξε από τους πιο οικείους, από τους πιο θαυμαστούς, από τους πιο αγαπητούς, και, δίχως αμφιβολία, ο πιο εξαίρετος από τους επαναστάτες συντρόφους μας (…).

Ξεχείλιζε από ένα βαθύ πνεύμα μίσους και περιφρόνησης προς τον ιμπεριαλισμό (…).

Ικανός αρχηγός, αυθεντία, δεξιοτέχνης του επαναστατικού πολέμου. Κι όμως, με τον ηρωικό και δοξασμένο θάνατό του, κάποιοι επιχειρούν να αρνηθούν την ισχύ ή την αξία των αντιλήψεων και των αντάρτικων ιδεών του. Μπορεί να πεθάνει ο δεξιοτέχνης, κύρια όταν η τέχνη του είναι τόσο επικίνδυνη όσο η επαναστατική πάλη, αλλά εκείνο που με κανέναν τρόπο δε θα πεθάνει είναι η τέχνη στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και την ευφυΐα του (…).

Hasta la victoria siempre, Comandante!

Πάντα μέχρι τη νίκη, Comandante!

Ηταν 9 Οκτωβρίου του 1967, 1.10 μ.μ., όταν με εννιά πυροβολισμούς ο υπαξιωματικός του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν εκτελούσε κατόπιν διαταγής τον κομαντάντε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, τον «μικρό θεό» της Λατινικής Αμερικής, που ήρθε σ’ αυτό τον κόσμο για να τον κάνει καλύτερο. Παιδί μεσοαστικής αργεντίνικης οικογένειας που άφησε την τελευταία του πνοή στα βουνά της Βολιβίας, αλλά ταύτισε το όνομά του με την Κούβα και με την επανάσταση. Το άσθμα, που τον βασάνιζε από παιδί και τον περιόριζε στις κοινωνικές του συναναστροφές, ήταν η βασική αιτία που αφιερώθηκε στα βιβλία. H αφοσίωσή του αυτή θα του μάθαινε λίγο αργότερα πόσο πολύ απέχει η θεωρία απ’ την πράξη. Γιατρός των φτωχών και των καταπιεσμένων, προσέφερε τις υπηρεσίες του σε όποιον τον είχε ανάγκη, σύντροφο ή αντίπαλο.