Στον τελευταίο σου λόγο στη Βουλή ως αρχηγού κόμματος μου φάνηκες
ωχρός και κουρασμένος. Κι ας προσπάθησες να εκφωνήσεις έναν λόγο τάχα
δροσερό, με χιούμορ κι ευφυολογήματα.
Με προειδοποίησες για την επερχόμενη καταστροφή, προφήτεψες το τέλος
μου, μιας κι αρνήθηκα να επιτρέψω στην εξουσία να κουρνιάσει και πάλι
στη θαλπωρή της μεγάλης αγκαλιάς σου. Και, φυσικά, σε ανάμνηση της
σχέσης μας όλα αυτά τα χρόνια, μου κούνησες το δάχτυλο επιτιμητικά. Για
ύστατη φορά, ελπίζω.
Μου το κουνάς από χρόνια αυτό το δάχτυλο, προσπαθώντας πάντοτε να μ’
εκφοβίσεις. Από οθόνης ή από βήματος. Κι ειδικότερα, από τότε που η
επίπλαστη εικόνα που σου έχτισαν οι επικοινωνιολόγοι σου και οι
παραφυάδες τους στα ΜΜΕ ξεκίνησε να καταρρέει. Από τότε που ξέφτισε ο
μύθος σου ως «δεινού ρήτορα» και πολιτικού «με μέγεθος» και το προσωπείο
σου του «φερέλπιδος συνταγματολόγου».
