Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;

Μου 'χουν ζαλίσει το κεφάλι. Μου 'χουν πρήξει το συκώτι. Μου 'χουν γανώσει τον εγκέφαλο. Ευτυχώς -μεγάλη η χάρη σου, Παναγιά μου μοιρολογίστρα!- δεν μπόρεσαν να με κάνουν καλύτερη: «Μην καπνίζεις γιατί θα βγάλεις ρυτίδες και πού θα σου βρούμε άντρα;». «Μη λες δυναμικά τη γνώμη σου γιατί αποκλείεται να βρεις άντρα». «Μην τρως με τα χέρια γιατί γύφτισσα είσαι; Πού θα βρεις άντρα;». «Μη φαίνεσαι αριστερή, αποκλείεται να βρεις πλούσιο άντρα». «Μην κάνεις γυμναστική, άντρας θες να γίνεις; Θα μικρύνουν κι άλλο τα βυζιά σου... περιττό να σου πω ότι δεν θα βρεις άντρα». «Μη διαβάζεις πολύ - κανείς δεν θέλει μια πιο έξυπνη από αυτόν». «Μην είσαι χορτοφάγος. Δεν βλέπεις τα χάλια σου; Τον Αγιο Νούφριο θα λαχταρήσουν; Γυναίκα θέλουν». «Αμάν πια! Τίποτα να μην αφήνεις να πέσει κάτω! Δεν αντέχεσαι!».

Αστική δημοκρατία

Από το facebook του Νίκου Μπογιόπουλου...

Το βράδυ το ανεξάρτητο δικαστήριο έβγαλε παράνομη την απεργία (Το «ανεξάρτητο» δικαστήριο άκουσε τον κύριο Μητσοτάκη…), που από βραδίς η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε κάνει αγωγή για να βγει παράνομη, που το πρωί “ήλπιζε” ο Μητσοτάκης ότι θα κηρυχτεί παράνομη, που πριν μια βδομάδα είχε ψηφίσει νόμο για να βγει (κι αυτή κι όλες οι άλλες) παράνομη και που σήμερα πανηγυρίζουν κανάλια και σμπίροι ότι βγήκε παράνομη.

Η χειραγώγηση της ενημέρωσης

Γεννήθηκε και γέννησε προσδοκίες για μια νέα εποχή στην οποία οι πολίτες θα είχαν απεριόριστες δυνατότητες να ελέγχουν την εξουσία, να εκφράζουν απόψεις, να συμμετέχουν στα κοινά, να αντιπαρατίθενται στο μονοπώλιο του δημόσιου λόγου των παραδοσιακών ΜΜΕ.

Στη χώρα του αμπαλάζ

Στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι. Και αν έχεις και ισχυρούς φίλους, φροντίζουν και για το κατάλληλο αμπαλάζ, ώστε όχι απλώς να «είσαι», αλλά να θεωρείσαι και φλουρί κωνσταντινάτο.

Το πείραμα του βάτραχου...

"Στο δίδαγμα του Olivier Cler, ο βάτραχος στην κατσαρόλα συνήθιζε σιγά σιγά την υψηλή θερμοκρασία του νερού. Ο βάτραχος ξόδεψε ενέργεια για να προσαρμόσει το σώμα του και έπεισε τον εαυτό του ότι δεν πρέπει να αντιδράσει.

Δεν του άρεσε αλλά ήταν οk.

Οξυγόνο!

Οι φον Δημητράκηδες ή το σύστημα που τους θρέφει;

Δε θα αναλύσουμε, εδώ, γιατί η θεατρική πλάνη δεν είναι θεατρική εξαπάτηση, γιατί η υποκριτική δεν ταυτίζεται με την υποκρισία παρά την κοινή τους ρίζα και τους λόγους για τους οποίους η υπουργός Πολιτισμού δεν είναι ούτε εξαπατηθείσασα ούτε ατυχήσασα.

Δεν θα μιλήσουμε εδώ για το τί σημαίνει πολιτική ευθύνη και δεν θα απαριθμήσουμε τους λόγους για τους οποίους η πολιτική ευθύνη είναι αντικειμενική και δεν εξαρτάται από δικαιολογίες τύπου «εγώ κύριε μιλούσα με τη Γιαδικιάρογλου».

Το εμβόλιο ως τρόπαιο στην εξουσία των «αρίστων»

Είναι η δεύτερη φορά (μετά την ποδηλατάδα της Πάρνηθας) που η αλαζονική αμετροέπεια των «αρίστων» γίνεται ευρωπαϊκό πρωτοσέλιδο από το politico.

Είναι η πολλοστή φορά επίσης που η επικοινωνιακή φρενίτιδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη τρακάρει σε βαθύ κενό ενσυναίσθησης. Είναι όμως μάλλον η πρώτη φορά που μια βουλιμική αντίληψη της εξουσίας προβάλλεται τόσο κυνικά, ως δικαιωματικό τρόπαιο, σε μια κοινωνία έγκλειστων πολιτών που ζουν με τον καθημερινό τρόμο για την ίδια την ζωή τους.

Ο μαζικός on camera εμβολιασμός υπουργών, αξιωματούχων, και κάθε πιθανού και απίθανου κρατικού μανδαρίνου, εκθέτει – για μια ακόμη φορά – βαριά την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Ο παπάς και ο χωροφύλακας

Στα πρόσωπα των δύο αντικατοπτρίζεται η ποιότητα και το βάθος της Ελληνικής Δημοκρατίας διαχρονικά από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Και δεν θα ήταν υπερβολή δίπλα στο Ελληνική Δημοκρατία να προστεθεί και η λέξη παπαδοκρατία.

Για μια σειρά λόγους η παραπάνω ελληνική ιδιαιτερότητα όπου κράτος και εκκλησία σφιχταγκαλιασμένοι ασκούν εξ ημισείας την κοσμική εξουσία με την δεύτερη να παρεμβαίνει άμεσα και απροσχημάτιστα στις κρατικές υποθέσεις, υπήρξε αντικείμενο μελέτης από ιστορικούς και ερευνητές στην προσπάθεια τους να ερμηνεύσουν την εγχώρια παραδοξότητα.

Ποιος τον χέζει τον Αισχύλο;

Ξέρεις τι θα ’θελα; Να ’ναι καλοκαίρι (που είναι) και να ’μαι και πάλι δέκα χρονώ (λέμε τώρα), στο χωριό, όταν τρυγούσανε τ’ αμπέλια και ’γώ βοηθούσα με το ν’ απλώνω τη σταφίδα στ’ αλώνια κι ανταγωνιζόμασταν με τη Λενούλα για το ποια θα τελειώσει πρώτη τη σειρά στο άπλωμα. Κι όταν κουραζόμουν, καθόμουν θυμάμαι κάτω από μια τεράστια συκιά και γέμιζαν τα ρούχα μου μυρμήγκια. Και καθόλου δε μ’ ένοιαζε. Ισα ίσα, έπιανα κάποια απ’ αυτά, τα μεγαλύτερα, και τα ’βαζα να με τσιμπάνε με τις δαγκανούλες τους στο εσωτερικό των χεριών (που είναι κάπως πιο σκληρό και δεν πονάει). Δεν τους έκανα κακό, ένιωθα ωστόσο, για λίγο έστω, πως τα ’χα κι εγώ στη δούλεψή μου – το ’παιζα εξουσία! Κι έτσι πέρναγε η ώρα, πέρναγα κι εγώ μαζί και κάπως έγινε και ξεμάκρυνα κι απ’ τη συκιά κι απ’ τ’ αλώνια και με πήρε η ώρα και με σήκωσε.

Οι πολεμοχαρείς

Για τον απλό άνθρωπο οι λέξεις είναι εργαλείο έκφρασης. Το να αγνοεί ή και να αλλοιώνει λέξεις και νοήματα δεν επηρεάζει κανέναν πέραν από τον συνομιλητή, την ομήγυρη, άντε και το στενό του περιβάλλον. Το να βάλει ένα αχρείαστο άρθρο, να βάλει σε λάθος θέση την πρόθεση ή τον σύνδεσμό, να χρησιμοποιεί επίθετα ή επιρρήματα για να υπερβάλει δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Είναι η μοναδική ίσως ασυλία που έχουν σε σύγκριση με τους πολιτικούς. Για τους πολιτικούς, δηλαδή τους ασχολούμενους με τη διοίκηση της πολιτείας (Σ. Βυζάντιος σελ. 1104) κάθε λέξη, κάθε φράση, έχει βάρος. Οταν μάλιστα ασκούν εκτελεστική εξουσία η κυριολεξία (η χρησιμοποίηση των λέξεων με την ακριβή σημασία τους) είναι υποχρέωση.

«Ιδιοκτήτες» της εξουσίας

Όχι μόνο αυτούς που θα δουν σε μερικές εβδομάδες να μειώνεται κυρίως προς όφελός τους και όχι τόσο για τις μικρές και μεσαίες ιδιοκτησίες ο ΕΝΦΙΑ. Αλλά και για όλους όσοι αισθάνονται μεγαλοϊδιοκτήτες της εξουσίας. Η συζήτηση που διεξήχθη στη Βουλή μέσα στην εβδομάδα που εκπνέει ήταν δηλωτική τού πώς η νέα διακυβέρνηση αντιλαμβάνεται την άσκησή της. Η κυβέρνηση της ΝΔ επί τετραημέρου φώναξε δυνατά εντός της Ολομέλειας πως επειδή πήρε τη λαϊκή εντολή θα κάνει γενικώς ό,τι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό.

Το κράτος (θα) είμαι εγώ

Μετά την προπαγάνδα για το δήθεν κράτος Μαδούρο ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του εγκαθιστούν με νόμο το κράτος Μπολσονάρο. Καταργούν τις ανεξάρτητες αρχές ελέγχου, κατευθύνουν τα σώματα των επιθεωρητών, περιορίζουν το έργο των εισαγγελέων και τη δυνατότητά τους να διενεργούν προκαταρκτικές έρευνες, εγκαθιστούν επικεφαλής πρόσωπα της απολύτου κομματικής εμπιστοσύνης, κλείνουν στην ουσία όλες τις ανοιχτές υποθέσεις ελέγχου διαφθοράς με την κατάργηση των επικεφαλής του Συντονιστικού Οργάνου Επιθεωρητών και όλα πλέον περνούν στον απόλυτο έλεγχο του κράτους του Μαξίμου.

Μπα, δε νομίζω!

Τελικά τα έχει. Εχει όλα τα μέσα για να με φτάσει στα άκρα. Που πιο άκρα από δαύτους δεν γίνεται. Αυτό πάλι που ο μέσος Ελληνας φαίνεται να στηρίζει αυτά τα «άκρα» με κάθε μέσο -αυτό πού το πας; Και να σου οι κοινωνιολόγοι να προσπαθούν να το ερμηνεύσουν ιστορικά (ε ρε κατακαημένε Μαρξ, έξαλλη γίνομαι με το πόσο δίκιο είχες!), να και οι επικοινωνιολόγοι που το εξηγούν ψυχαναλυτικά (από φόβο θανάτου, λένε, πάμε με τους πολλούς -ε ρε αστέ Πλάτωνα, είπες κι εσύ τα σωστά σου), από κοντά και οι πολιτικοί να έχουν γείρει πάνω στη μεσαία τάξη (που μου 'χει κατσικωθεί στο σβέρκο και έχω πάθει, κύφωση έχω πάθει) και τέλος, φυσικά, τα Μέσα.

Σαγιονάρα δωδεκάποντη

Θα μου πεις, αν δεν ήταν απέναντι ακριβώς από το σπίτι σου, θα σε πείραζε; Αν δεν το έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια, θα σε ενοχλούσε; Αν δεν σου είχε γανώσει εγκέφαλο, αισθητική, αξίες και την τελευταία, ψυχορραγούσα πίστη σου στο ανθρώπινο γένος, θα το θεωρούσες σημαντικό; Ο,τι και να σου απαντήσω θα 'ναι λίγο. Οι λέξεις, ούτε καν οι μυριάδες στην ελληνική, δεν είναι ικανές να περιγράψουν αυτό που έγινε εκείνο το απόγευμα στο κεφάλι μου...

Στη χώρα των τυφλών

Από τα πιο ανησυχητικά πράγματα που είδα τελευταία ήταν ο αστυνομικός που (παρά τον κανονισμό που το απαγορεύει σε ιδιώτες) χαιρέτησε επίσημα τον «φιλάνθρωπο» ολιγάρχη Ιβάν Σαββίδη... Να κάνουμε το επικίνδυνα αντιδημοφιλές ζητώντας από τους οπαδούς να σκεφτούν: Οτι το μινιμαλιστικό κράτος του άκρατου νεοφιλελευθερισμού δημιουργεί νέες μορφές εξουσίας και αποπειράται να δομήσει νέου είδους κοινωνικά υποκείμενα που δεν θα χρειάζονται τους πολιτικούς μεσάζοντες.

Η… «δεδηλωμένη»

Πόσοι γεύτηκαν το πρόσκαιρο ερωτικό αγκάλιασμά της; Πόσοι εκτόνωσαν τα βίαια ένστικτά τους πάνω της και ξέσπασαν τον απύθμενο θυμό τους ή τη μισαλλοδοξία τους; Έχει χάσει πια το λογαριασμό. Θυμάται μόνο εκείνους τους ευγενείς και μειλίχιους που δεν την έβλαψαν ακόμη κι όταν αξίωσαν να κυριαρχήσουν πάνω της…

Σε στρώμα θαλασσινού νερού απλώνεται το κακοπερασμένο κορμί της. Λικνίζεται απαλά ή χτυπιέται με ορμή στα πελάγη της υποταγής, όποτε ο εκάστοτε πορθητής, ξεχύνεται ασυγκράτητος μέσα της θέλοντας να την κατακτήσει ολοκληρωτικά. Κι άλλοτε… εκπορνευόμενη μέχρις εσχάτων, μισόγυμνη και απωθητικά πρόστυχη, ακροπατεί τρεκλίζοντας πάνω σε κοθόρνους…

«Το κράτος είμαστε εμείς»

H φράση «L΄etat c est moi» (το κράτος είμαι εγώ), του Λουδοβίκου του 14ου έμεινε στην ιστορία για να χαρακτηρίζει όσους επιδεικνύουν μια ιδιοκτησιακή λογική για την εξουσία, το κράτος και τους θεσμούς του. Μακριά από την εξουσία για τέσσερα χρόνια, τα κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και δύο πρώην πρωθυπουργοί, μπορεί να εξαπολύουν πύρινους λόγους προς την κυβέρνηση για παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και καθεστωτικές λογικές, αλλά ταυτόχρονα, εκφράζουν ή υπονοούν όλο και συχνότερα, την άποψη ότι η Πολιτεία τους ανήκει.

Ο γκέι, η γυναίκα, ο Αλβανός, ο 15χρονος

Η 10η επέτειος μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια συνέπεσε χρονικά με πλήθος γεγονότων, απ’ αυτά που βγάζουν κόσμο από τη ντουλάπα.

Το μεγαλύτερο δράμα της ανάδειξης της Χρυσής Αυγής σε μετρήσιμο μέγεθος κοινοβουλευτικά είναι πως σταμάτησε κόσμος και κοσμάκης με φασιστικά αντανακλαστικά να εκφράζεται ανοιχτά, σχεδόν με θάρρος, όσο αυτό συνάδει με τη συγκεκριμένη ιδιότητα. Να λέει πράγματα ανήκουστα για τους αδύναμους, να θαυμάζει μπράβους και κακοποιούς, να δίνει την ψήφο του σε ανθρώπους με παρατεταμένο το δεξί χέρι, στα πιο θλιβερά πρότυπα που έχουν καταγραφεί στα κιτάπια της ιστορίας.

Πώς οι χριστιανοί διέλυσαν τον αρχαίο κόσμο

Το 313 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος είδε στο όνειρο του έναν σταυρό με τα γράμματα Χ και Ρ χαραγμένα κάτω από την επιγραφή «Εν τούτω νίκα». Είχε εκστρατεύσει εναντίον της Ιταλίας όπου κυριαρχούσε ο Μαξέντιος, αλλά η περιοχή ανήκε επισήμως στον Λικίνιο. Το έμβλημα που είδε στο «όραμα» του και υιοθέτησε θα τον οδηγούσε την επομένη στη νίκη.

Η ιστορία είναι fake history, καθώς όχι μόνο κυκλοφόρησε χρόνια μετά, αλλά επιπλέον, σε δύο εντελώς διαφορετικές εκδοχές. Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν ποτέ εξ ολοκλήρου και αποκλειστικά αφοσιωμένος στην πίστη όπως υποστηρίζουν οι (μεταγενέστεροι) αγιογράφοι. Επισήμως ωστόσο, ήταν ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας που ασπάστηκε τον χριστιανισμό. Μια μικρή εβραϊκή θρησκεία που αγνοήθηκε παντελώς από τη ρωμαϊκή ελίτ τράβηξε την προσοχή του πιο ισχυρού ανθρώπου στον κόσμο. Λίγες δεκαετίες αργότερα, το 380 μ.Χ. ο Θεοδόσιος καθιέρωσε τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η διαπλοκή «στα κάγκελα»

Τα φαινόμενα της διαφθοράς, της διαπλοκής, του μαύρου πολιτικού χρήματος, τα οποία έχουν ως πολιτικούς εκφραστές και αποδέκτες «επίλεκτα» πρόσωπα που διαχειρίστηκαν την εξουσία εκ μέρους του παραδοσιακού δικομματισμού, καταλαμβάνουν εδώ και πολλά χρόνια ένα σημαντικό τμήμα της πολιτικής «ατζέντας».

Γεγονός απολύτως φυσιολογικό, καθόσον τα φαινόμενα της διαφθοράς και της άνομης συναλλαγής δεν εξαντλούνται στο επίπεδο των προσώπων, που φέρουν, ασφαλώς, τις δικές τους ευθύνες. Κι αυτό γιατί οι σχέσεις διαπλοκής και τα εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς αποτελούν πλέον οργανικό, δομικό στοιχείο αναπαραγωγής των συστημικών συμφερόντων. Το «όλον» σύστημα της διαπλοκής εδώ και χρόνια εντάχθηκε στο πλέγμα των οικονομικών – επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και αποτελεί πλέον μηχανισμό αναπαραγωγής του.