Ποδόσφαιρο και μνήμες Μακρονήσου…

Μέσα στα άγρια βασανιστήρια η ζωή χαμογελούσε στους κρατούμενους από μακριά. Και το ποδόσφαιρο ήταν ένα χαμόγελο.

Ο Μοράλες επέστρεψε στη χώρα του έπειτα από έναν χρόνο εξορίας

Ο πρώην πρόεδρος Έβο Μοράλες επέστρεψε σήμερα στη Βολιβία, την επομένη της ορκωμοσίας ως προέδρου του δελφίνου του Λουίς Άρτσε, ένα χρόνο μετά την παραίτησή του και την αναχώρησή του από τη χώρα έπειτα από την αμφισβήτηση της επανεκλογής του για τέταρτη θητεία.

"Ένα μέρος της ζωής μου παραμένει στην Αργεντινή έπειτα από 11 μήνες" εξορίας σε αυτή τη χώρα, είπε ο Μοράλες πριν διασχίσει πεζός τη διασυνοριακή γέφυρα που συνδέει την πόλη Λα Κιάκα, στη βόρεια Αργεντινή, με εκείνη της Βιγιαζόν, στη νότια Βολιβία, σύμφωνα με δημοσιογράφους του AFP.

Αφότου διέφυγε στο Μεξικό, ο Μοράλες κατέφυγε στη συνέχεια στην Αργεντινή.

Υπάρχει κάτι ξενοφοβικό στο βασίλειο της Δανιμαρκίας;

Μία κρύα παραμονή Χριστουγέννων, οι κάτοικοι μιας χιονισμένης πόλης – πιο χαρούμενοι από όλους και φορτωμένοι με ψώνια και δώρα - βάδιζαν βιαστικοί προς τα γιορτινά τους σπίτια, αγνοώντας μία μικρή πλανόδια πωλήτρια που πουλούσε σπίρτα. Αποκλεισμένη από αυτόν τον κόσμο, τον είδε μέσα από ένα παράθυρο που χώριζε εκείνη με τους άλλους να έχουν μια φυσιολογική ζωή. Τότε βούρκωσε καθώς η οικογένεια και το σπίτι ήταν για εκείνη μια μακρινή ανάμνηση. Άναψε ένα σπίρτο και είδε ένα όραμα. Η συνέχεια είναι γνωστή...

Το παραμύθι «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» γράφτηκε από τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν το 1845, οι Δανοί όμως δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει το ηθικό του δίδαγμα, 173 Χριστούγεννα μετά.

H Κυριακή των μοναχικών

Η Κυριακή είναι η πιο δύσκολη μέρα των μοναχικών, είναι η μέρα που η αδιαφορία των άλλων οξύνει τη μοναξιά. Γι’ αυτό είναι την Κυριακή που η μοναξιά τρομοκρατεί περισσότερο κι από το θάνατο. Γι’ αυτό ο κόσμος θα χαθεί από αδιαφορία και θα είναι μέρα Κυριακή.

Ένας γηραιός καθηγητής φιλοσοφίας, λοιπόν, ξεπροβοδίζει μια Κυριακή ένα νεαρό φοιτητή του αλλά αίφνης η πόρτα του σπιτιού του μετά από μία αδέξια κίνηση του επισκέπτη κλείνει, μένοντας κι ο ίδιος ο ένοικός του εκτός, αφού τα κλειδιά είναι μέσα.